مقایسه کلینیکی رادیوگرافی خارج دهانی همراه با فیلم‌ معمولی پری اپیکال با روش داخل دهانی در تخمین طول کارکرد دندان‌های مولر در اندودانتیکس

Abstract

چکیده مقدمه: تخمین طول کارکرد کانال دندان برای آماده‌سازی بیومکانیکی و پرکردن کانال ریشه، یکی از مهم ترین مراحل درمان اندودانتیک است. به طور معمول این تخمین با رادیوگرافی داخل دهان انجام می‌شود. بعضی از بیماران در تحمل فیلم(تکنیک داخل دهانی) و یا سنسور(تکنیک رادیوگرافی دیجیتال) ناتوان‌هستند. هدف: بررسی نوعی تکنیک رادیوگرافی خارج دهانی(که فیلم معمولی پری اپیکال در خارج دهان قرار می گیرد) برای بیمارانی است که در تحمل فیلم در تکنیک داخل دهانی ناتوان هستند و مقایسه کلینیکی آن با روش داخل دهانی در تخمین طول کارکرد دندانهای مولر در اندودانتیکس. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی- توصیفی، از 33 بیمار داوطلب که دندان های آسیای بزگ یا مولر تحت درمان ریشه و در مرحله فایل اولیه داشتند دو تصویر با فیلم معمولی پری اپیکال تهیه شد . تصویر اول به روش داخل دهانی و با تکنیک موازی توسط XCP و تصویر دوم به روش خارج دهانی گرفته شد. سپس طول کانال ها در فواصل نیم و یک میلی متری از اپکس رادیوگرافی به صورت تصادفی دو بار توسط متخصص اندودانتیکس و با فاصله زمانی دو هفته خوانده شد. سپس داده ها با نرم افزار آماری spss و آزمون همبستگی پیرسون بررسی شدند. نتایج: در دو روش رادیوگرافی داخل و خارج دهانی و در هر دو فاصله نیم و یک میلیمتری از آپکس رادیوگرافی جز ریشه پالاتال و دیستو باکال مولرهای بالا، بین مقادیرتخمین طول کارکرد دندانی ریشه های دندان های مولر، همبستگی و همخوانی وجود داشت (001/0P< و59/0 r> ). همچنین درصد توافق در تخمین طول کارکرد بین دو روش گرافی داخل و خارج دهانی بین حداقل 25%(ریشه پالاتال در فاصله نیم میلیمتری) تا حداکثر 75%(ریشه دیستال در فاصله 1 میلیمتری) متغیر بود. نتیجه گیری: تکنیک رادیوگرافی خارج دهانی با فیلم معمولی پری اپیکال می‌تواند در بیمارانی که تحمل نگهداری فیلم و یا سنسور را در داخل دهان ندارند، برای تخمین طول کارکردی روش مؤثری باشد.