بررسی بقای پنج ساله کودکان مبتلا به لوسمی لنفوئیدی حاد و عوامل مرتبط با آن در استان قم

Abstract

زمینه و هدف: لوسمی، شایع‌ترین نوع سرطان در کودکان بوده که از شایع‌ترین نوع آن در کودکان زیر 19 سال می‌توان به لوسمی لنفوبلاستیک حاد اشاره کرد. بقای کودکان مبتلا در مناطق مختلف، متفاوت است. مطالعه حاضر با هدف بررسی بقای پنج‌ساله کودکان مبتلا به لوسمی لنفوئیدی حاد و عوامل مرتبط با آن در بیمارستان کودکان قم صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به روش هم‌گروهی گذشته‌نگر و با استفاده از اطلاعات پرونده‌های کودکانی که در آن‌ها از سال 1396-1386 تشخیص لوسمی لنفوبلاستیک حاد داده شده بود، انجام شد. اطلاعات استخراج‌شده شامل: سن، جنس، سابقه خانوادگی لوسمی، سابقه رادیوتراپی و دریافت اشعه، سابقه تماس با مواد شیمیایی، شغل والدین، منطقه زندگی، گروه خونی و نوع لوسمی، آزمایش‌ها، همچنین معاینات اولیه بیمار بود. داده‌ها با استفاده از نمودار کاپلان مایر و آزمون بقای کاکس با در نظر گرفتن پیش‌فرض‌های آزمون‌ها تجزیه‌وتحلیل شدند. سطح معنی‌داری، کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در این مطالعه، 97 بیمار بررسی شدند. میانگین سنی بیماران، 99/3±12/5 سال و 67/55% (۵۴ نفر) پسر بودند. میزان بقای پنج‌ساله کودکان، 10/65% بود. از عوامل موردبررسی تنها سن زمان تشخیص و سابقه عود با بقای بیماران، ارتباط معنی‌داری داشت؛ به‌طوری‌که بقای بیمارانی‌ که سن آن‌ها در زمان تشخیص، کمتر از یک‌سال و یا سابقه عود داشتند، کمتر بود. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بقای کودکان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد در استان قم، کمتر از دیگر مطالعات بوده است و بقای کودکان با متغیر سن ابتلا و سابقه عود در ارتباط می‌باشد.