تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی و بیان ژن گیرنده‌های نوع 1 و 2 فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در مردان مبتلا به سرطان پروستات

Abstract

مقدمه فعالیت بدنی به عنوان مداخله‌ای مؤثر جهت تعدیل آنژیوژنز بافت تومور در درمان سرطان پروستات مورد توجه واقع شده است. هدف پژوهش حاضر اثر 8 هفته تمرین ترکیبی بر سطوح پلاسمایی و بیان ژن VEGFR-1 وVEGFR-2 در مردان مبتلا به سرطان پروستات بود. مواد و روش­ها در این مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی 20 مرد مبتلا به سرطان پروستات (سن = 69/5 ± 2/62 سال) از بیمارستان بقیه الله تهران انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی 8 هفته، هر هفته 3 جلسه تمرین ترکیبی، با شدت 75-60 درصد یک تکرار بیشینه و 75-60 درصد حداکثر ضربان قلب انجام دادند. نمونه‌های خونی جهت بررسی VEGFR-1 وVEGFR-2 به روش الایزا و Real-Time PCR و با آزمون آماری تی وابسته و تی مستقل در سطح معناداری 05/.p≤ تجزیه و تحلیل شد. یافته­ها تمرین ترکیبی سبب کاهش معنا دار شاخص توده بدنی (001/. P=) و افزایش معنا دار توان هوازی (005/. p≤) و قدرت عضلانی (001/. p≤) درگروه تجربی شد. همچنین کاهش معنا‌دار در مقادیر پلاسمایی (007/. P=) و بیان ژن (03/. p≤ و04/. p≤) VEGFR-1 و VEGFR-2 بین دو گروه شد (05/. p≤). نتیجه­گیری با توجه به نقش VEGFR-1 و VEGFR-2 به عنوان واسطه‌های اصلی انتقال سیگنال سلولی جهت آنژیوژنز و گسترش تومور‌، احتمالا" 8 هفته تمرین ترکیبی با تعدیل آنژیوژنز در بافت تومور نقش مؤثری در کاهش پیشرفت سرطان پروستات دارد.