اثر درمان خوراکی ایوپاتیلین بر محافظت فلاپ‌های پوستی در موش‌های صحرایی

Abstract

هدف: فلاپ‌های پوستی امروزه برای ترمیم زخم‌ها، ضایعات پوستی و در جراحی‌های ترمیمی ایجاد می‌شوند. مشکل اساسی در این میان، از دست رفتن بافت فلاپ و نکروز آن به دلیل فرآیندهای حاصل از آسیب ایسکمی-خون‌رسانی مجدد و گونه‌های واکنش‌گر اکسیژن است.. هدف این پژوهش اثر تجویز ایوپاتیلین (Eupatilin)، یک ترکیب مشتق از گیاه Artemisia با اثرات ضدالتهابی و آنتی اکسیدانی، را روی بقای فلاپ پوستی و استرس اکسیداتیو، به وسیله اندازه ناحیه نکروزی فلاپ و مارکرهای استرس اکسیداتیو در موش صحرایی بررسی شد.

مواد و روش‌ها: چهل موش به چهار گروه ده تایی شامل گروه Sham، گروه فلاپ، گروه ایوپاتیلین+ فلاپ (دریافت قبل از انجام فلاپ)، و گروه فلاپ+ ایوپاتیلین (دریافت بعد از انجام فلاپ) تقسیم شدند. ایوپاتیلین با دوز mg/kg 10 به صورت خوراکی، به موش‌ها تجویز شد. یک هفته پس از جراحی فلاپ انجام شده در ابعاد 3×8 سانتی‌متر، درصد نکروز فلاپ، میزان مالون دی آلدئید (MDA)- با استفاده از روش تیوباربتوریک اسید- و سوپر اکسید دیسموتاز (SOD)– با استفاده از یک روش آنزیمی اکسیداز- اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: درمان با ایوپاتیلین چه پیش از انجام فلاپ و چه بعد از آن، باعث کاهش میزان نکروز فلاپ شد (05/0>P در مقابل گروه فلاپ). کاهش میزان MDA (05/0>P در مقابل گروه فلاپ) و افزایش فعالیت سوپراکساید دیسموتاز (SOD) دیده شد (01/0>P در مقابل گروه فلاپ). نتیجه‌گیری: داده‌های حاصله از این پژوهش، نشان‌دهنده‌ی بهبود بقای فلاپ پوستی در موش‌های صحرایی و کاهش میزان نکروز بافتی و استرس اکسیداتیو توسط درمان با ایوپاتیلین، چه پیش از انجام فلاپ و چه بعد از آن، در فلاپ‌های پوستی می‌باشد.