بررسی اپیدمیولوژیک طغیان بیماری‌های منتقله از راه آب و غذا در ایران– 1391 تا 1397

Abstract

زمینه و هدف: درک اپیدمیولوژی طغیان بیماریهای منتقله از راه آب و غذا برای اتخاذ شیوه­ های پیشگیری و کنترل آن ضروری می‌باشد. هدف ما در این مطالعه بررسی طغیان‌های گزارش شده طی سالهای 1391 تا 1397 در ایران می­ باشد. روش­ها: در این مطالعه توصیفی گذشته نگر از داده ­های ثانویه استخراج شده از گزارشات طغیان بیماریهای منتقله از راه آب و غذا به مرکز مدیریت بیماریهای واگیر وزارت بهداشت طی سالهای 1391 تا 1397 استفاده شد. روند و جنبه­ های اپیدمیولوژیک موارد طغیان را برحسب عامل اتیولوژیک، محل رخداد طغیان، ماده غذایی عامل طغیان، ماه، سال و موقعیت جغرافیایی تحلیل گردید. یافته‌ها: بین سالهای 1391 تا 1397 تعداد 20615 مورد طغیان گزارش شده است که منجر به 158650 مورد بیماری، 19664 مورد بستری در بیمارستان و 288 مورد مرگ شده است. عامل طغیان بیماری منتقله از راه آب و غذا فقط در 40 % موارد براساس نتیجه آزمایشگاهی مشخص شده است. شایعترین عامل شناخته شده، ای­ کلای (30/6 %) و پس از آن شیگلا (1/8 %) بوده است. شایعترین مکان رخداد طغیان، منازل شخصی (69/1 %)، مراسم جشن و مذهبی (5/8 %) و رستوران (4/4 %) بوده است. نتیجه‌گیری: اگرچه گزارش دهی طغیان بیماری­های منتقله از راه آب و غذا در سالیان اخیر ارتقاء یافته است ولی هنوز هم با گزارش کمتر از واقعیت مواجه هستیم. بررسی و گزارش دهی طغیان در مناطق مختلف کشور با تفاوت آشکاری همراه است. این مطالعه فقط بر اساس گزارش موارد طغیان به وزارت بهداشت و درمان می ­باشد و الزاماً نمی­ تواند بار صحیح طغیان­ها را در کشور نشان دهد. تقویت و آموزش افراد درگیر در سیستم گزارش دهی از جمله برای جمع آوری نمونه ­ها و داده­ های اپیدمیولوژیک توصیه می ­شود.