طراحی الگوی مدیریت نظام ارجاع برای درمان مستقیم در سازمان تأمین اجتماعی

Abstract

چکیده اهداف: سازمان تامین اجتماعی بعد از وزارت بهداشت، بزرگ ­ ترین ارایه ­ کننده خدمات درمانی در سطح کشور است. نبود نظام سطح­بندی و ارجاع بیمار باعث رهاشدن درمان، سردرگمی بیماران، مراجعات بی­رویه و به­هدررفتن منابع می­شود. این پژوهش با هدف ارایه الگوی مناسبی برای مدیریت نظام ارجاع بیماران در بخش درمان مستقیم سازمان تامین اجتماعی انجام شد. روش‌ها: این مطالعه تطبیقی در سال 1387 انجام شد. در تدوین الگوی پیشنهادی از دو نشست جداگانه هیات متخصصین بهره‌برداری شد. سپس کدهای موضوعی و محوری با روش تحلیل چارچوب استخراج شد و براساس اهداف پژوهش و یافته ­ های تحقیق، الگوی پیشنهادی شکل گرفت. این الگو با روش دلفی در سه دور به تایید افراد صاحب­نظر رسید. یافته‌ها: در کشورهای ایالات متحده، کانادا، انگلستان، کره جنوبی و شیلی که نظام طب ملی دارند، سطح­بندی خدمات و نظام ارجاع بیمار فراگیرتر است. در کشور فرانسه نظام سطح­بندی به­طور جدی دنبال نمی­شود. در اتریش ساختار بیمه اجتماعی فراگیر وجود دارد، اما در بیمه اجتماعی ترکیه نظام ارجاع به­طور نسبی پیاده شده است. در بخش درمان مستقیم سازمان تامین اجتماعی ایران نظام ارجاع بیمار مشاهده نمی­شود و تنها ستاد هدایت بیمار در استان ­ ها، کار اعزام برخی از بیماران نیازمند به خدمات تخصصی را بر عهده دارد. نتیجه‌گیری: الگوی پیشنهادشده برای مدیریت نظام ارجاع در این پژوهش مبتنی بر سطح­بندی خدمات، نظام ارجاع نیمه­باز و پزشک خانواده ثابت است که عضویت در آن داوطلبانه است. در این الگو از اهرم مالی برای اجرای بهینه نظام ارجاع استفاده شده است.