اثربخشی آموزش نوروفیدبک در کاهش علایم و نشانه‌های افراد نظامی مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

Abstract

اهداف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش نوروفیدبک در کاهش علایم و نشانه‌های افراد نظامی با اختلال اضطراب فراگیر بود.

روش‌ها: با یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌دار، افراد براساس نتایج پرسشنامه اضطراب فراگیر (GAD-7) انتخاب و 30 نفر از افرادی که معیارهای ورود و خروج از مطالعه را داشتند، بصورت تخصیص تصادفی، به دو گروه 15 نفری شامل آموزش نوروفیدبک و گروه کنترل تقسیم ‌شدند. افراد سه بار در پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری یک ماه بعد از درمان از نظر پرسشنامه‌های GAD-7 و پرسشنامه فراشناخت مورد بررسی قرار گرفتند. گروه درمانی دوازده جلسه و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها به وسیله نرم‌افزار SPSS 18 و به روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر، تست‌های تی وابسته و تی مستقل تحلیل شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش نوروفیدبک نسبت به گروه کنترل از نظر مقیاس اختلال اضطراب فراگیر (زمان بعداز درمان P=0.001 و زمان پیگیری P=0.001) و نمره کلی پرسشنامه فراشناخت (زمان بعداز درمان P=0.001 و زمان پیگیری P=0.001) بطور معناداری اثربخش‌تر است. همچنین اندازه اثر در آموزش نوروفیدبک قابل توجه بود، بطوریکه میزان بهبودی مربوط به اضطراب فراگیر (اندازه اثر=56/1) و در مورد پرسشنامه فراشناخت (اندازه اثر=71/1) بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی معنادار آموزش نوروفیدبک نسبت به گروه کنترل، این رویکرد می‌تواند یکی از درمان‌های اختلال اضطراب فراگیر باشد.