بررسی تاثیر مدت زمان تحریکات حرکتی دهان برای بهبود عملکرد تغذیه ای درکودکان فلج مغزی اسپاستیک

Abstract

زمینه و هدف: مشکلات تغذیه­ای در کودکان فلج مغزی شایع می­باشد. مداخلات زود هنگام دهانی حرکتی می­تواند عملکرد تغذیه­ای را در این کودکان بهبود بخشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر مدت زمان تحریکات دهانی حرکتی بر عملکرد تغذیه­ای در کودکان فلج مغزی اسپاستیک می­باشد. روش بررسی: دوازده کودک فلج مغزی اسپاستیک در محدوده سنی 2تا 7 سال در دو گروه A , B قرار گرفتند. کودکان گروه A به مدت 12 جلسه(سه روز درهفته) و کودکان گروه B به مدت 24 جلسه(سه روز در هفته) تحریکات دهانی حرکتی را دریافت کردند.مهارت های تغذیه ای با استفاده از مقیاس حرکتی دهان ارزیابی شدند.داده های بدست آمده با استفاده از روش های آماری فریدمن و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­ها: نتایج نشان داد که تحریکات دهانی حرکتی بر عملکرد تغذیه­ای در هر دو گروه موثر بود. بهبود عملکرد های بستن دهان،بستن لب در هنگام تغذیه با قاشق و مکیدن نی درکودکان گروه B در مقایسه با گروه A تفاوت معنی­داری داشتند(05/0 P< ). در عملکردهای جویدن،کنترل مایعات در حین بلع و کنترل ماده­ی غذایی بین دو گروه تفاوت معنی­داری مشاهده نشد(05/0 P> ) .همچنین در نمره کل عملکرد تغذیه­ای بین دو گروه تفاوت معنی­داری مشاهده نشد (05/0 P> )). نتیجه­گیری: تحریکات حرکتی دهان بر عملکرد تغذیه­ای کودکان فلج مغزی اسپاستک موثر می­باشد ولی با افزایش تعداد جلسات درمانی (افزیش مدت زمان تحریک) فقط رفتارهای خاصی از تغذیه بهبود می­یابند. کلید واژه­ها: فلج مغزی اسپاستیک، مهارت­های تغذیه ، تحریکات حرکتی دهان.