هم‌بستگی کیفیت زندگی کاری با رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم‌پزشکی همدان

Abstract

مقدمه: پرستاران عمده‌ترین بخش نیروی انسانی نظام سلامت را تشکیل می‌دهند. این مطالعه با هدف تعیین رابطه کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم‌پزشکی همدان انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر توصیفی-تحلیلی است که در آن ۲۶۹ پرستار بیمارستان شهر همدان به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. گردآوری داده‌ها به کمک دو پرسشنامه رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری صورت گرفت که ضریب پایایی آنها بر اساس شریب آلفای کرونباخ به ترتیب ۹۴/۹ و ۸۰ بوده است. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۱، آمار توصیفی و آزمون کای‌دو و آزمون تی و ANOVA تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: بین کیفیت زندگی کاری با امنیت شغلی و ارزشیابی رابطه معناداری وجود دارد (۰/۰۵>P)، اما با دیگر ابعاد مانند مشارکت در تصمیم‌گیری، نظام باز ارتباطات، سرپرست و حقوق و مزایا رابطه معناداری مشاهده نمی‌ِشود. همچنین بین رضایت شغلی از بعد حقوق و مزایا و ترفیع شغلی رابطه معناداری وجود دارد (۰/۰۵>P) و با سایر ابعاد مانند ماهیت کار، سرپرست، روابط با همکار، ترفیع شغلی و حقوق و مزایا رابطه معناداری ندارد. بین کیفیت زندگی کاری و رضایت شغلی نیز رابطه معنا‌داری مشاهده شد (۰/۰۰۱=P). نتیجه‌گیری: بین رضایت شغلی و کیفیت زندگی ‌کاری پرستاران در جامعه مطالعه حاضر، ارتباط معنادار و مثبتی وجود دارد؛ بنابراین توجه سیاست‌گذاران، برنامه‌ریزان نظام سلامت و مدیران بیمارستان‌ها به نیازهای کلیدی پرستاران مانند افزایش حقوق و مزایا، امنیت شغلی، ترفیع و ارزشیابی عادلانه می‌تواند در افزایش رضایت شغلی و کیفیت زندگی کاری پرستاران نقشی بسیار مهمی ایفا کند.