اثر دگزامتازن بر تهوع واستفراغ وکیفیت تغذیه دهانی بعد از عمل جراحی آدنوتونسیلکتومی

Abstract

مقدمه و هدف : عوارض بعد از عمل جراحی آدنوتونسیلکتومی شامل درد ، عدم تغذیه دهانی کافی ، استفراغ ، تب ، دهیدراتاسیون و خونریزی از اهمیت زیادی برخوردارند. تهوع و استفراغ علاوه بر ایجاد حالتی ناخوشایند برای بیمار منجر به طولانی شدن تغذیه وریدی بیمار و ادامه بستری در بیمارستان خواهد شد. هدف از انجام این مطالعه تعیین اثر دگزامتازون بر کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل و کیفیت تغذیه دهانی (شامل زمان شروع تغذیه و زمان کفایت تغذیه دهانی) در این بیماران می باشد.

روش کار : در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور ، پلاسبو کنترل 100 بیمار کاندید عمل جراحی آدنوتونسیلکتومی در سنین 15 – 5 سال (ASA class I , II) وارد مطالعه شده و بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه مورد 0.5 mg/kg (n=50) دگزامتازون ( حداکثر 8 mg ) و گروه شاهد (50 = n ) معادل حجم آن سالین دریافت نمودند. روش انجام بیهوشی و عمل جراحی در تمامی بیماران یکسان بود. موارد استفراغ طی 2 ساعت بستری در ریکاروری (early vomiting) و از 2 تا 24 ساعت در بخش (late vomiting) ، همچنین زمان های شروع تغذیه ، کفایت تغذیه دهانی، قطع مایع درمانی وریدی و طول عمل جراحی در دو گروه با استفاده از آزمون های آماری t-test و مجذور کای مورد مقایسه قرار گرفت.

نتایج : خصوصیات دموگرافیک بیماران شامل سن ، جنس ، طول مدت عمل جراحی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. شیوع تهوع و استفراغ طی 2 ساعت بستری در ریکاوری و طی 24-2 ساعت بستری در بخش در گروه دگزامتازون به مراتب کمتر از گروه پلاسبو بود. علاوه بر این زمان شروع تغذیه ، کفایت تغذیه دهانی و قطع مایع درمانی در گروه دگزامتازون به طور معنی داری سریعتر از گروه پلاسبو بود.

نتیجه نهایی : دگزامتازون به عنوان 0.5mg/kg تا حداکثر دوز 8mg ، منجر به کاهش انسیدانس تهوع و استفراغ در مرحله بستری در ریکاوری و یا در بخش خواهد شد. همچنین کیفیت تغذیه دهانی را نیز بهبود خواهد بخشید بدون آنکه عوارض قابل توجهی بدنبال داشته باشد.