بررسی نقش پروتئین واکنشگر C بر روی حوادث قلبی عروقی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار مراجعه کننده به بیمارستان اکباتان همدان در طی چهارده روز پس از ترخیص در سال 1381

Abstract

مقدمه و هدف : آنژین ناپایدار درمرکز طیفی ازبیماریهاست که از آنژین پایدار مزمن شروع شده و به انفارکتوس میوکارد ختم می شود.ازآنجا که پیش اگهی آینده این بیماری در نحوه درمان، تعداد روزهای بستری و نیز تصمیم گیری بموقع جهت انجام اقدامات مداخله ای (آنژیوگرافی و آنژیوپلاستی ) ازاهمیت خاصی برخوردار است، برآن شدیم طی مطالعه ای بر روی بیماران آنژین ناپایدار ، ارزش پروتئین واکنشی C را که یک شاخص التهابی است، درپیشگوئی حوادث قلبی- عروقی بعدی در طی پی گیری 14 روزه این بیماران بسنجیم.

روش کار : این مطالعه مقطعی تحلیلی آینده نگر می باشد که طی آن ، 138 بیمار مبتلا به آنژین ناپایدار که در بخش قلب وCCU بیمارستان اکباتان همدان بستری شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه خون جهت انجام آزمایش کمی پروتئین واکنشی C گرفته شده و پس از چهارده روز پیگیری و ثبت وضعیت بیمار ، پرسشنامه تکمیل شده و با استفاده از نرم افزار آماری EPI6 و آزمونهای مناسب از جمله آزمون کیفی و کمی t مستقل و ϰ2 ، موردتجزیه و تحلیل قرارگرفت .

نتایج : میانگین پروتئین واکنشی C درگروه دارای عوارض قلبی ـ عروقی ng/ml 116.3 و درگروه بدون عوارض ng/ml 124.3 گزارش شد . مجموعآ 45% بیماران طی این مدت دچار عارضه شدند و در 55% هیچگونه عارضه ای دیده نشد. عوارض شامل آنژین ناپایدار مجدد ، انفارکتوس میوکارد و مرگ درگروه بیماران دارای پروتئین واکنشی C بالا نسبت به بیماران بدون پروتئین واکنشی C بالا بیشتر دیده شد.

نتیجه نهائی : عوارضی نظیر آنژین ناپایدار مجدد ، انفارکتوس میوکارد و مرگ درگروه بیماران دارای پروتئین واکنشی C بالا نسبت به بیماران با پروتئین واکنشی C طبیعی بیشتر دیده شد اما نیازبه آنژیوگرافی دربیماران با پروتئین واکنشی C بالا کمتر بود. با توجه به اینکه نیاز به آنژیوگرافی در گروهی که پروتئین واکنشی C طبیعی داشتند به مراتب درصد بالاتری را در مجموع به خود اختصاص می داد به همین لحاظ میانگین پروتئین واکنشی C بالا با ایجاد کلیه عوارض قلبی – عروقی درطی 14 روز پیگیری بیماران آنژین ناپایدار از نظر آماری معنی دارنبود.