بررسی سطح سرمی بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن-1 (PAI-1) در پاسخ به یک ماه ترکیب تمرین استقامتی و مصرف ویتامین E

Abstract

مقدمه و هدف: بازدارنده فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (Plasminogen Activator Inhibitor-1 PAI-1) یکی از مهمترین تنظیم کننده های فیبرینولیز در عروق آسیب دیده است و در پاتوژنز ترومبوز آنها درگیر است. هدف مطالعه حاضر تعیین تأثیر یکماه تمرین استقامتی و مصرف ویتامین E بر بازدارنده فعال‌کننده پلاسمینوژن نوع 1 است. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 30 دانشجوی دختر سالم غیر فعال بطور داوطلب انتخاب و بطور تصادفی به سه گروه تمرین با ویتامین (تمرین استقامتی به همراه مصرف IU/day400 ویتامین E)، گروه ویتامین (تنها مصرف IU/day400 ویتامین E) و گروه کنترل (بدون فعالیت و بدون مصرف ویتامین E) تقسیم شدند. تمرین استقامتی شامل 4 هفته دویدن روی نوار گردان و 3 روز در هفته بود که در هفته اول شدت تمرین 65% ضربان قلب بیشینه و مدت 30 دقیقه در هر جلسه و پس از آن هر هفته 5 درصد به شدت و 5 دقیقه به مدت تمرین اضافه می شد. جهت بررسی تغییرات آنتی ژن PAI-1 دو نمونه خونی قبل و 48 ساعت پس از تمرین گرفته شد. نتایج: بعد از چهار هفته تمرین، سطوح PAI-1 در گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (P≤0.05) درحالیکه PAI-1 به ترتیب در گروه تمرین با ویتامین، کاهش و در گروه ویتامین، افزایش یافت اما این تغییرات معنی دار نبودند. تغییرات PAI-1 در پاسخ به 4 هفته تمرین بین سه گروه بطور معنی داری متفاوت بود (P≤0.05) اما آنالیز آماری نشان داد که تفاوت مشاهده شده ناشی از تفاوت در سطوح استراحتی PAI-1 می باشد. نتیجه نهایی: بر اساس یافته های مطالعه حاضر این احتمال وجود دارد که ترکیب مصرف ویتامین E و تمرین استقامتی منظم و همچنین مصرف ویتامین E به تنهایی از طریق کاهش و یا جلوگیری از افزایش سطوح آنتی ژن PAI-1 باعث بهبود سیستم فیبرینولیز شود.