شیوع سرمی هیداتیدوز در مراجعه‌کنندگان به مراکز بهداشتی- درمانی شهر همدان در سال 1396

Abstract

سابقه و هدف: هیداتیدوز یکی از مهم‌ترین عفونت‌های کرمی مشترک انسان و حیوان است که در مناطق اندمیک یک معضل بهداشتی- اقتصادی می‌باشد. در این ارتباط، هدف از مطالعه حاضر برآورد میزان خطر آلودگی به هیداتیدوز و مواجهه با انگل در شهر همدان است. مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر در ارتباط با 1000 نفر از مراجعه‌کنندگان به مراکز بهداشتی- ‌درمانی همدان در سال 1396 صورت گرفت. پس ‌از نمونه‌برداری و ثبت اطلاعات جمعیت‌شناختی، نمونه‌ها از ‌نظر وجود آنتی‌بادی IgG (Immunoglobulin G) ضد ‌اکینوکوکوس با استفاده از روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. تجزیه‌‌ و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌ دقیق Fisher انجام شد. یافته‌ها: از مجموع شرکت‌کنندگان در این مطالعه، چهار نفر (4/0 درصد) دارای آنتی‌بادی ضد اکینوکوکوس بودند که از این تعداد دو نفر زن و دو نفر مرد بودند. همچنین از افراد سرم مثبت دو نفر در روستا و دو نفر در شهر سکونت داشتند. لازم به ذکر است که 1/99 درصد از شرکت‌کنندگان در مطالعه از بیماری کیست هیداتید آگاهی نداشتند. از سوی دیگر، سه نفر از افراد سرم مثبت در میان گروه‌هایی بودند که سابقه تماس با سگ داشتند (3/29 درصد) و سبزیجات خام مصرفی خود را فقط با آب شستشو می‌دادند (2/36 درصد). نتیجه‌گیری: شیوع سرمی هیداتیدوز در افراد تحت مطالعه در این منطقه از شیوع کمتری نسبت به سایر مناطق کشور برخوردار است؛ اما با ‌توجه به بومی‌بودن این عفونت در منطقه و اهمیت بهداشتی و ‌اقتصادی آن، اجرای برنامه‌های کنترل و پیشگیری از عفونت می‌تواند کمک شایانی به کنترل و کاهش آلودگی به این عفونت در کشور نماید.