گزارش موردی از تأثیر فیزیوتراپی بر اختلالات مفصل گیجگاهی فکی به دنبال شکستگی سمفیزیس استخوان مندیبل

Abstract

سابقه: اختلال در مفصل گیجگاهی فکی (TMJ: Temporomandibular Joint) به دنبال شکستگی استخوان مندیبل می‌تواند موجب محدودیت حرکتی دهان به‌ویژه در بازشدن، آتروفی عضلات و درد شود. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر روش‌های موبیلیزاسیون دستی همراه با سایر مدالیتی‌های فیزیوتراپی بر بهبود عملکرد مفصل TM در یک بیمار با شکستگی سمفیزیس استخوان مندیبل انجام شد. معرفی بیمار: بیمار دختری 16 ساله بود که با محدودیت حرکتی و درد شدید در ناحیه فک که موجب ناتوانی بیمار در بازکردن دهان شده بود به کلینیک فیزیوتراپی بیمارستان بعثت دانشگاه علوم پزشکی همدان مراجعه نموده بود. بیمار یک ماه قبل در اثر شکستگی در ناحیه سمفیزیس استخوان مندیبل تحت جراحی باز برای جااندازی و ثابت‌کردن محل شکستگی قرار گرفته بود. شدت درد بیمار توسط VAS (Visual Analog Scale) و حداکثر باز‌شدن دهان از طریق اندازه‌گیری فاصله بین لبه دندان‌های پیشین مرکزی در فک بالا و پایین با استفاده از خط‌کش و بر حسب میلی‌متر اندازه‌گیری شد. سپس، پنج جلسه درمان فیزیوتراپی به‌صورت یک روز در میان شامل: TENS (Transcutaneous Electrical Nerve Stimulation)‌، اولتراسوند، کیسه گرما و روش‌‌های موبیلیزاسیون دستی میتلند (Maitland) برای هر دو مفصل TM انجام شد. پس از پنج جلسه فیزیوتراپی، درد بیمار به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافت و حداکثر باز‌شدن دهان نیز بهبود یافت. نتیجه‌گیری: مداخلات درمانی فیزیوتراپی شامل مدالیتی‌های فیزیکی همراه با روش‌‌های موبیلیزاسیون دستی می‌توانند یک روش مؤثر در درمان اختلالات مفصل TM پس از شکستگی‌های استخوان مندیبل باشند و موجب بهبود سریع‌تر عملکرد این مفصل ‌شوند.