سرواپیدمیولوژی توکسوکاریازیس در کودکان 12-2 سال مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه در سال 1397

Abstract

سابقه و هدف: توکسوکاریازیس (Toxocariasis) یکی از عفونت‌های مشترک بین انسان و حیوان می‌باشد که با توجه به بومی‌بودن آن در کشور و منطقه می‌تواند به‌عنوان یک مشکل بهداشتی در گروه‌های آسیب‌پذیر محسوب گردد. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف برآورد میزان خطر آلودگی به توکسوکارا کنیس و مواجهه با انگل آن در کودکان انجام شد. مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر در ارتباط با 621 کودک 12-2 ساله مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر کرمانشاه انجام شد. پس از نمونه‌برداری و ثبت ویژگی‌های جمعیت‌شناختی، نمونه‌ها از نظر وجود آنتی‌بادی IgG ضد توکسوکارا کنیس با استفاده از روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده‌ها نیز با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون دقیق فیشر انجام شد. یافته‌ها: از میان 621 نمونه‌ سرم که در این مطالعه مورد آزمایش قرار گرفتند، هشت نمونه (3/1 درصد) از نظر وجود آنتی‌بادی ضد توکسوکارا کنیس مثبت بودند که از این تعداد‌، پنج نفر پسر و سه نفر دختر بودند و تمامی آن‌ها در مناطق شهری سکونت داشتند. هیچ‌یک از این افراد سابقه خاک‌خواری، لمس و بازی با سگ را نداشتند و تنها در محل زندگی یک کودک، سگ نگهداری می‌شد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان دادند که میزان شیوع سرمی آلودگی به توکسوکاریازیس در کودکان مورد بررسی نسبتاً پایین است؛ هرچند که تأیید‌کننده برقراری چرخه انتقال انگل در منطقه می‌باشد؛ از این رو با توجه به اهمیت بهداشتی آن، تدوین و اجرای راه‌کارهایی به‌منظور کنترل و پیشگیری از این عفونت در میزبانان نهایی انگل جهت کاهش هرچه بیشتر عفونت‌های انسانی، لازم و ضروری به ‌نظر می‌رسد.