مقایسه دو روش جراحی پیوند غشای آمنیوتیک و پیوند اتوگرافت ملتحمه در درمان ناخنک

Abstract

سابقه و هدف: ناخنک ضایعه‌ای فیبرو واسکولار و مثلثی شکل است که بر روی ملتحمه بولبار به سمت قرنیه گسترش می‌یابد. پاتوژنز ناخنک به فاکتورهای متعددی بستگی دارد و تماس با نور آفتاب مهم‌ترین ریسک‌فاکتور آن می‌باشد. درمان اصلی ناخنک جراحی است. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی پیوند غشای آمنیوتیک (AMT: Amniotic Membrane Transplantation) به‌عنوان یکی از روش‌های درمان ناخنک و مقایسه بالینی این روش با پیوند اتوگرافت ملتحمه (CAT: Conjunctival Autograft Transplantation) انجام شد. مواد و روش‌‌ها: در مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی‌شده حاضر، 70 نفر از بیماران مراجعه‌کننده به درمانگاه‌های چشم بیمارستان فرشچیان همدان و یا افرادی که با تشخیص متخصص چشم، مبتلا به بیماری ناخنک اولیه یا راجعه بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به دو گروه 35 نفری تقسیم شدند که یک گروه به روش پیوند غشای آمنیوتیک و گروه دیگر با روش پیوند اتوگرافت ملتحمه جراحی گردیدند. در ادامه، التهاب و عود پس از عمل در دو گروه بررسی و مقایسه شدند. اطلاعات به‌دست‌آمده توسط نرم‌افزار SPSS 16 و با استفاده از آزمون‌های آماری مجذور کای و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین سنی در بیماران گروه AMT، 85/14±34/47 سال و در بیماران گروه CAT، 26/15±26/48 سال بود (778/0P=). در بیماران گروه AMT، 6/28 درصد و در بیماران گروه CAT، 6/8 درصد از بیماران التهاب را نشان دادند. علاوه‌براین در بیماران گروه AMT، 9/22 درصد و در بیماران گروه CAT، 4/11 درصد از افراد در نهایت عود را تجربه نمودند (205/0P=). نتیجه‌گیری: میزان عود و التهاب در بیمارانی که با روش پیوند غشای آمنیوتیک جراحی شده بودند، بیشتر از بیماران گروه پیوند اتوگرافت ملتحمه بود. هرچند این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود؛ اما همین میزان اختلاف مشاهده‌شده نیز بیانگر استفاده از روش پیوند اتوگرافت ملتحمه در بیماران می‌باشد.