بررسی تاثیر به کار گیری آموزش گروه همتایان بر یادگیری مهارت بالینی دانشجویان پرستاری (کارورز و کارآموز)

Abstract

سابقه و هدف: یادگیری از طریق همتایان, روشی معتبر برای بهبود مهارت­های روان حرکتی وکاهش استرس است که درآن دانشجویان علاوه بر نظارت اجرای مهارت بالینی، خود نیز به تمرین می­پردازند، حس مسئولیت پذیری و مشارکت فعال دانشجویان تقویت شده و افراد مسئولیت یادگیری خود را به عهده می­گیرند، همچنین برای وظایف آیندۀ خود آماده می­شوند و در مقایسه با سایر روش­ها کم هزینه­تر است. هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر به کار گیری آموزش گروه همتایان بر یادگیری مهارت بالینی دانشجویان پرستاری (کارورز و کار آموز) بود.

روش بررسی: در این مطالعۀ نیمه تجربی، 71 دانشجوی کارورز در عرصه و 84 کارآموز به صورت تصادفی ساده به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. جهت ارزشیابی مهارت بالینی، از یک پرسشنامه پژوهشگر ساخته (40 سوال مشتمل بر دو بخش 20 سوال استاندارد مراقبتی و20 سوال استاندارد مهارت بالینی) قبل و بعد از کارورزی استفاده شد. جهت اعتبار ابزار از روش اعتبار محتوا و برای پایایی از آزمون مجدد استفاده شد.

یافته­ها: میانگین و انحراف معیار مهارت بالینی دانشجویان کارورز عرصه در گروه مداخله بعد از کارورزی 628/0±18/39و در گروه شاهد 77/3±23/32 بود (0001/0>p). میانگین و انحراف معیار در کارآموزان گروه مداخله 45/2±94/36و در گروه شاهد 40/4±73/32 بود (0001/0>p).

نتیجه­گیری: آموزش توسط همتایان در یادگیری مهارت­های بالینی و همچنین ارتقاء سطح آموزش بالینی دانشجویان سال پایین­تر و خود افراد مؤثر است.

واژگان کلیدی: آموزش توسط گروه همتایان، یاد گیری مهارت بالینی