اثر دویدن روی نوارگردان بر سطح IGF-1 در جسم مخطط موش‌های پارکینسونی شده با القای 6-هیدروکسی دوپامین

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: در رابطه با اثر محافظتی ورزش روی فرآیندهای تحلیل عصبی توافق وجود ندارد و مکانیزم‌های مسئول تأثیر فعالیت‌های ورزشی در بیماری پارکینسون مشخص نشده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر محافظتی چهار هفته دویدن با شدت ملایم روی نوارگردان بر سطح IGF-1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز جسم مخطط موش‌های پارکینسونی شده با تزریق استریوتاکسی سم عصبی 6-هیدروکسی دوپامین به استراتوم بود.

مواد و روش‌ کار: بیماری پارکینسون با استفاده از تزریق 6-هیدروکسی دوپامین به روش استریوتاکسی به جسم مخطط موش‌های نر نژاد ویستار القاء شد. برای تأیید پارکینسونی شدن موش‌ها از آزمون رفتاری چرخش استوانه استفاده شد. موش‌های گروه تمرین 30 دقیقه در روز، 5 روز در هفته و 4 هفته روی نوارگردان با سرعت 15 متر بر دقیقه به تمرین پرداختند. اندازه‌گیری IGF-1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز در جسم مخطط به روش الایزا انجام شد.

یافته‌ها: سطح IGF-1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز در جسم مخطط درنتیجه تزریق 6-هیدروکسی دوپامین کاهش یافت. اجرای 4 هفته تمرین نوارگردان پیش از تیمار 6-هیدروکسی دوپامین نتوانست از کاهش سطح این پروتئین‌ها پیشگیری نماید. همچنین نتایج تست استوانه نشان داد که اجرای برنامه دویدن اجباری با شدت ملایم تأثیر پیشگیرانه روی سمپتوم‌های رفتاری القاء بیماری پارکینسون ندارد.

بحث و نتیجه‌گیری: 4 هفته دویدن روی نوارگردان با شدت پایین تأثیر محافظتی بر سمپتوم‌های رفتاری و تغییرات مولکولی در برابر سم عصبی القاء کننده پارکینسون ندارد. برای نتیجه‌گیری قطعی در رابطه با استفاده پیشگیرانه از ورزش به‌عنوان ابزار غیر دارویی حفاظت کننده از سلامت مغز به مطالعات بیشتر با تیمار شدت و مدت متفاوت، نیاز می‌باشد.