تعیین اثرات شوک‌درمانی رادیال با انرژی بالا و مقایسه آن با تزریقات موضعی کورتیکواستروئید در درمان التهاب مزمن فاسیای کف پا

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: پلانتار فاسئیت دردی است که در اثر التهاب محل اتصال فاسیای پلانتار به قسمت داخلی توبروزیته کالکانئوس ایجاد می‌شود. هدف از این مطالعه تعیین اثرات شوک درمانی رادیال با انرژی بالا بر روی بهبود سه متغیر درد، فانکشن روزانه و رضایت بیماران و مقایسه آن با تزریقات موضعی کورتیکواستروئید در درمان التهاب مزمن فاسیای کف پا بود.

مواد و روش کار: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی مقایسه‌ای در مرکز تحقیقات طب فیزیکی و توان‌بخشی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، 40 بیمار مبتلا به پلانتار فاسئیت مزمن به‌طور تصادفی به دو گروه 20 نفره شوک درمانی رادیال با انرژی بالا به مدت 5 جلسه با شدت 2/0 میلی ژول بر میلی‌متر مربع و گروه تزریق موضعی شامل یک نوبت تزریق کورتیکواستروئید دپومدرول تقسیم شدند. شدت درد بر اساس مقیاس آنالوگ بصری در دو حالت صبحگاهی و در طول روز، فانکشن روزانه بر اساس پرسشنامه ایندکس عملکردی پا میزان رضایت با نظرسنجی از بیماران تعیین شد. بیماران در ابتدای مطالعه و در هفته‌های 4 و 8 پس از درمان موردبررسی و آنالیز قرار گرفتند.

یافته‌ها: در این مطالعه 40 بیمار شامل 33 نفر زن و 7 نفر مرد با میانگین سنی 62/8 ± 85/42 مبتلا به پلانتار فاسئیت را در دو گروه درمان شوک درمانی و تزریقات موضعی کورتیکواستروئید مورد مقایسه قرار دادیم. تفاوت معنی‌داری بین میانگین درد صبحگاهی و روزانه و FFI بیماران در بدو مطالعه، یک و دو ماه بعد در بین دو گروه وجود نداشت.

کاهش معنی‌داری در میزان درد صبحگاهی، روزانه و ایندکس عملکردی پا بیماران هر دو گروه در طول درمان وجود داشت (001/0P<). میزان کاهش درد در پایان دو ماه در گروه شوک درمانی بالای 60 درصد و در مورد بهبود فانکشن در حد 4/67 درصد بود و در گروه تزریق آستروئید نزدیک به 50 درصد بهبود درد و فانکشن حاصل شد. هرچند تفاوت معنی‌دار آماری ازنظر میزان این تغییرات بین دو گروه به دست نیامد. (P=0.068, 0.081)

نتیجه‌گیری: هر دو درمان شوک درمانی و تزریق موضعی آستروئید در درمان پلانتار فاسئیت مزمن در کاهش درد و بهبود فانکشن روزانه بیماران تا دو ماه پس از درمان مؤثرند بدون آنکه تفاوت واضحی در اثربخشی درمانی داشته باشند. لیکن درمان شوک درمانی به دلیل درصد بهبودی بیشتر و رضایت بالای بیماران به‌عنوان درمان ارجح بیشتر توصیه می‌گردد.