نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorروزبهی, مهرنازfa_IR
dc.contributor.authorگائینی, عباسعلیfa_IR
dc.contributor.authorنوری, رضاfa_IR
dc.contributor.authorکردی, محمد رضاfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-21T22:38:01Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-11T22:38:01Z
dc.date.available1399-08-21T22:38:01Zfa_IR
dc.date.available2020-11-11T22:38:01Z
dc.date.issued2019-10-01en_US
dc.date.issued1398-07-09fa_IR
dc.identifier.citationروزبهی, مهرناز, گائینی, عباسعلی, نوری, رضا, کردی, محمد رضا. (1398). تعامل تأثیر استانوزولول و تمرین استقامتی بر ظرفیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی بافت کبدی موش‌های نر سالم نژاد ویستار؛ یک مطالعه تجربی. مجله مطالعات علوم پزشکی, 30(7), 537-547.fa_IR
dc.identifier.issn2717-008X
dc.identifier.urihttp://umj.umsu.ac.ir/article-1-4824-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/487752
dc.description.abstractپیش‌زمینه و هدف: تمرین استقامتی تأثیرگذاری زیادی در کنترل فشار اکسایشی دارد اما تعامل تأثیر تمرین استقامتی و استانوزولول بر ظرفیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی کم‌تر بررسی شده است. ازاین‌رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تعامل تمرین استقامتی و استانوزولول (با دوز زیاد) بر بیان ژن و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پرواکسیداز (GPX) بافت کبد موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار است. مواد و روش‌ کار: بدین منظور 32 سر موش با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه 16±289 گرم به چهار گروه کنترل (8n=)، تمرین استقامتی (8n=)، تمرین استقامتی+استانوزولول (8n=)، و استانوزولول (8n=)، تقسیم شدند. موش‌های دریافت‌کننده آستروئید هفته­ای یک بار تزریق درون عضلانی استانوزولول (5 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند. برنامه تمرین استقامتی پیش‌رونده تا کرانه شدت 75 درصد VO2max به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته روی نوارگردان اجرا شد. مقادیر بافتی SOD و GPX به روش الایزا و بیان SOD و GPX به روش RT-PCR سنجیده شد. داده­ها با استفاده از تحلیل واریانس یک‌راهه با سطح معنی‌داری 05/0P < تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بیان SOD در گروه استانوزولول در مقایسه با گروه کنترل، تمرین (001/0 P <) و تمرین استقامتی+ استانوزولول افزایش معنی‌داری داشت (01/0 P<). به‌علاوه، بیان SOD در گروه تمرین استقامتی+ استانوزولول در مقایسه با گروه کنترل و تمرین استقامتی افزایش معنی‌داری داشت (01/0 P<). بیان GPX و فعالیت آنزیمی آن در گروه تمرین استقامتی+ استانوزولول در مقایسه با گروه استانوزولول افزایش معنی‌داری داشت (05/0 P<). فعالیت آنزیمی SOD در گروه‌های استانوزولول، تمرین استقامتی و گروه ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی‌داری داشت (001/0 P<). درحالی‌که تفاوت معنی‌داری بین آن‌ها مشاهده نشد. مقادیر بافتی مالون دی آلدئید در گروه استانوزولول در مقایسه با سایر گروه‌ها افزایش معنی‌داری داشت (001/0 P<). بحث و نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد، تزریق استانوزولول باعث افزایش هم‌زمان بیان SOD، GPX و مالون دی آلدئید شده است. درحالی‌که تمرین ورزشی توانسته است آثار اکسیدانی استانوزولول را کاهش دهد.fa_IR
dc.format.extent416
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی ارومیهfa_IR
dc.relation.ispartofمجله مطالعات علوم پزشکیfa_IR
dc.relation.ispartofStudies in Medical Sciencesen_US
dc.subjectآستروئید آنابولیک آندروژنیfa_IR
dc.subjectآنتی‌اکسیدانfa_IR
dc.subjectمالون دی آلدئیدfa_IR
dc.subjectتمرین استقامتیfa_IR
dc.subjectفیزیولوژی ورزشیfa_IR
dc.titleتعامل تأثیر استانوزولول و تمرین استقامتی بر ظرفیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی بافت کبدی موش‌های نر سالم نژاد ویستار؛ یک مطالعه تجربیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشي(توصیفی- تحلیلی)fa_IR
dc.contributor.departmentدانشجوی دکتری گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهران، پردیس بین المللی کیش، کیش، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentاستاد گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی،، دانشگاه تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.contributor.departmentاستادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، پردیس بین المللی کیش، دانشگاه تهران، کیش، ایران (* نویسنده مسئول)fa_IR
dc.contributor.departmentدانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایرانfa_IR
dc.citation.volume30
dc.citation.issue7
dc.citation.spage537
dc.citation.epage547


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد