تعامل تأثیر استانوزولول و تمرین استقامتی بر ظرفیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی بافت کبدی موش‌های نر سالم نژاد ویستار؛ یک مطالعه تجربی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: تمرین استقامتی تأثیرگذاری زیادی در کنترل فشار اکسایشی دارد اما تعامل تأثیر تمرین استقامتی و استانوزولول بر ظرفیت اکسیدانی و آنتی‌اکسیدانی کم‌تر بررسی شده است. ازاین‌رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تعامل تمرین استقامتی و استانوزولول (با دوز زیاد) بر بیان ژن و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پرواکسیداز (GPX) بافت کبد موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار است. مواد و روش‌ کار: بدین منظور 32 سر موش با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه 16±289 گرم به چهار گروه کنترل (8n=)، تمرین استقامتی (8n=)، تمرین استقامتی+استانوزولول (8n=)، و استانوزولول (8n=)، تقسیم شدند. موش‌های دریافت‌کننده آستروئید هفته­ای یک بار تزریق درون عضلانی استانوزولول (5 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند. برنامه تمرین استقامتی پیش‌رونده تا کرانه شدت 75 درصد VO2max به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته روی نوارگردان اجرا شد. مقادیر بافتی SOD و GPX به روش الایزا و بیان SOD و GPX به روش RT-PCR سنجیده شد. داده­ها با استفاده از تحلیل واریانس یک‌راهه با سطح معنی‌داری 05/0P < تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد بیان SOD در گروه استانوزولول در مقایسه با گروه کنترل، تمرین (001/0 P <) و تمرین استقامتی+ استانوزولول افزایش معنی‌داری داشت (01/0 P<). به‌علاوه، بیان SOD در گروه تمرین استقامتی+ استانوزولول در مقایسه با گروه کنترل و تمرین استقامتی افزایش معنی‌داری داشت (01/0 P<). بیان GPX و فعالیت آنزیمی آن در گروه تمرین استقامتی+ استانوزولول در مقایسه با گروه استانوزولول افزایش معنی‌داری داشت (05/0 P<). فعالیت آنزیمی SOD در گروه‌های استانوزولول، تمرین استقامتی و گروه ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی‌داری داشت (001/0 P<). درحالی‌که تفاوت معنی‌داری بین آن‌ها مشاهده نشد. مقادیر بافتی مالون دی آلدئید در گروه استانوزولول در مقایسه با سایر گروه‌ها افزایش معنی‌داری داشت (001/0 P<). بحث و نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد، تزریق استانوزولول باعث افزایش هم‌زمان بیان SOD، GPX و مالون دی آلدئید شده است. درحالی‌که تمرین ورزشی توانسته است آثار اکسیدانی استانوزولول را کاهش دهد.