بررسی امکان حذف اسید هیومیک با نمک‌های آهن و آلومینیوم از منابع آبی در شرایط انعقاد متداول

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: اسید هیومیک عامل اصلی تشکیل تری‌هالومتان‌ها (THMs) در فرایند کلرزنی آب می‌باشد که سرطان‌زای شناخته‌شده‌اند. هدف این مطالعه بررسی قابلیت حذف اسید هیومیک توسط سه ماده منعقد کننده PACl، الوم و کلرو فریک از منابع آبی و اثر آن بر پتانسیل زتا بوده است

مواد و روش‌ کار: این مطالعه به‌صورت تجربی در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است. آزمایشات در راکتور ناپیوسته در غلظت mg/l10 اسید هیومیک، pH در محدوده 5، 7 و 9 و دوزهای منعقد کننده 10، 20 وmg/l30 انجام گرفت مقادیر پتانسیل زتا و THMs هم تحت شرایط بهینه حذف اسید هیومیک اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: این مطالعه نشان داد در دوزهای بهینه برای حذف اسید هیومیک کلروفریک با راندمان حذف 89 درصد بالاترین کارایی را داشته است و PACl با 88 درصد و الوم با 81 درصد در رتبه بعدی قرار داشتند ولی مقادیر شاخص SUVA فقط برای کلروفریک کم‌تر از محدوده مجاز (کم‌تر ازL/mg m 2) به دست آمد. همچنین در شرایط بهینه مقادیر pH، پتانسیل زتا و تری‌هالومتان به ترتیب بالای 7، mV 15- و کم‌تر از ppb50 حاصل شد.

نتیجه‌گیری: کلروفریک می‌تواند برای حذف اسید هیومیک مورداستفاده قرار گیرد ولی کاربرد نمک‌های آلومینیوم امکان تشکیل THMs را افزایش می‌دهد. کلرزنی آب تصفیه‌شده با کلروفریک کاهش مقادیر تری‌هالومتان به محدوده مجاز USEPA (ppb<80) را تأیید نمود. همچنین مکانیسم غالب حذف اسید هیومیک توسط کلروفریک با توجه به مقادیر پتانسیل زتا جذب سطحی تعیین گردید.