اثربخشی آموزش مهارت‌های کیفت زندگی به شیوه گروهی بر شادکامی و سرزندگی سالمندان مرد شهر اهواز

Abstract

پیش زمینه و هدف: : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های مبتنی بر کیفیت زندگی بر شادکامی و سرزندگی سالمندان انجام شده است. روش: طرح پژوهش از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه آزمایش و گواه می‌باشد. جامعه آماری شامل کلیه بازنشستگان مرد مراجعه کننده به کانون بازنشستگان اهواز بوده است که از میان آن‌ها 30 نفر که از لحاظ شادکامی یک انحراف معیار از میانگین کمتر بودند، به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش و کنترل از لحاظ سن، سطح تحصیلات و وضعیت اقتصادی اجتماعی همگن بودند. گروه آزمایش 8 جلسه تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوه‌ی گروهی قرار گرفتند اما گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. ابزار این پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد و مقیاس سرزندگی رایان و فردریک بود که شرکت‌کنندگان در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون به سؤالات آن پاسخ دادند. از روش‌های آماری توصیفی و کوواریانس جهت تجزیه و تحلیل اثربخشی آموزش مبتنی بر کیفیت زندگی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج حاصل نشان داد که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر شادکامی و سرزندگی تفاوت معنی‌داری وجود دارد(001/0P<). میزان شادکامی و سرزندگی در گروه آزمایش در پس آزمون به طور معنی‌داری بیش از گروه کنترل بود. نتیجه‌گیری: آموزش مهارت‌های کیفیت زندگی که از ترکیب روان‌شناسی مثبت‌نگر با رویکرد شناخت- رفتاری شکل گرفته، می‌تواند شادکامی و سرزندگی افراد سالمند را افزایش دهد.