تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: با وجود پیشرفت روش­های درمانی و کلینیکی جدید، بیماری دیابت نوع دو به طور گسترده­ای در جهان رو به افزایش می­باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. مواد و روش‌ کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه مقاومتی (سن 0/6±4/58 سال، وزن 0/8±7/84 کیلوگرم و سابقه دیابت 2/7±7/13 سال) و کنترل (سن 1/8±2/56 سال، وزن 0/15±5/87 کیلوگرم و سابقه دیابت 7/5±5/14 سال) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل دوست از عضلات اصلی بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلی پایین­تنه با 8 تا 12 تکرار، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه­گیری­های هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. داده­ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن و تی وابسته و مستقل برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی آنالیز شدند. یافته‌ها: میانگین سرعت هدایت عصب پرونئال و تیبیال و آمپلی­تود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در گروه مقاومتی به طور معنی­داری افزایش یافت (05/0P<)، همچنین سرعت هدایت عصب سورال در گروه کنترل به طور معنی­داری کاهش یافت (05/0P<). علاوه بر این، دامنه تغییرات سرعت هدایت عصب سورال و تیبیال و آمپلی­تود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در دو گروه تفاوت معنی­داری داشت (05/0P<). بحث و نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی علاوه بر بهبود آمپلی­تود پتانسیل عمل عصب، باعث بهبود سرعت هدایت عصبی نیز می­شود که نهایتاً نشان دهنده مؤثر واقع شدن تمرین مقاومتی بر پارامترهای الکترونوروگرافی اندام تحتانی در کوتاه مدت است.