مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین تصویر سازی حرکتی ـ راه رفتن و مشاهده ـ راه رفتن بر یادگیری مهارت راه رفتن بیماران پارکینسون

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: بیماری پارکینسون پس از آلزایمر دومین بیماری شایع مخرب عصبی می‌باشد و یکی از مهم‌ترین عوارض حرکتی این بیماری که در مراحل نهایی آن دیده می‌شود، اختلال راه رفتن می‌باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرینات تصویرسازی حرکتی - راه رفتن و مشاهده - راه رفتن بر یادگیری مهارت راه رفتن بیماران پارکینسون می‌باشد. مواد و روش‌ کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون و گروه کنترل می‌باشد. 30 بیمار پارکینسون به‌صورت در دسترس و در مرحله بیماری (3-2) در مقیاس هوهن و یاهر (H &Y) به‌صورت تصادفی به 2 گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرینی (8 هفته و 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقیقه) تمرین تصویرسازی حرکتی راه رفتن و مشاهدهِ راه رفتن و بعد مهارت راه رفتن را تمرین کردند. مقیاس راه رفتن تینتی (TGS) قبل و بعد از مداخله برای ارزیابی نمرات راه رفتن آزمودنی‌ها استفاده شد. برای بررسی نرمال بودن توزیع داده‌ها از آزمون شاپیرو- ویلک، برابری واریانس‌ها از آزمون لون و برای تحلیل داده‌ها از آزمون کوواریانس (ANCOVA) و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی‌داری (p<0/05) استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین گروه‌های تجربی و کنترل در نمرات راه رفتن تفاوت معنی‌داری وجود دارد (46/5F= و 01/0P=) و در پس‌آزمون تفاوت بین نمرات راه رفتن گروه کنترل و گروه مشاهده - راه رفتن با مقدار (01/0P=) معنی‌دار بود اما تفاوت نمرات راه رفتن بین گروه تصویرسازی حرکتی- راه رفتن و گروه مشاهده - راه رفتن و تفاوت نمرات راه رفتن بین گروه کنترل و گروه تصویرسازی حرکتی- راه رفتن معنی‌دار نبود. بحث و نتیجه‌گیری: تمرین به‌وسیله مشاهده- راه رفتن می‌تواند یک روش مناسب برای یادگیری دوباره مهارت راه رفتن بیماران پارکینسون باشد و به نظر می‌رسد بیماران می‌توانند همراه دارودرمانی از این تمرینات برای بهبود الگوی راه رفتن خود استفاده کنند.