تأثیر تمرین تناوبی با شدت زیاد (HIIT) و روزه داری یک روز در میان (ADF) بر بیان پروتئین های آنژیوژنزی بافت چربی احشایی رت های تحت تغذیه با رژیم غذایی پرچرب و پر فروکتوز

Abstract

سابقه و هدف: در چاقی، بافت چربی دچار التهاب و آنژیوژنز (رگ زایی) نابجا می‌شود. فعالیت ورزشی و رژیم غذایی از راهبردهای مقابله‌ای با چاقی هستند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرین تناوبی با شدت زیاد (HIIT) و روزه داری یک روز در میان (ADF) بر محتوای پروتئین‌های آنژیوژنزی بافت چربی احشایی رت‌های تحت تغذیه با رژیم غذایی پرچرب و پر فروکتوز (HFFD)، انجام پذیرفت. مواد و روش‌ها: جهت انجام این پژوهش تجربی، 40 رت اسپراگ داولی به طور تصادفی به پنج گروه هشت‌تایی، رژیم غذایی استاندارد (Con)، HFFD، HFFD+HIIT، HFFD+ADF و HFFD+HIIT+ADF، تقسیم شدند. تمرین HIIT پنج روز در هفته و در 7 تناوب 4 دقیقه ای با شدت 90 - 85 درصد حداکثر سرعت (Smax) و تناوب‌های استراحتی 2 دقیقه‌ای با 50 درصد Smax انجام شد. ADF نیز به صورت یک روز در میان اجرا می‌شد. بیان پروتئینی عامل رشد اندوتلیال عروقی آ (VEGF-A) و عامل مشتق از اپیتلیوم رنگدانه ای (PEDF) با تکنیک وسترن بلات ارزیابی شد. از t مستقل، ANOVA و آزمون تعقیبی توکی برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها: HFFD منجر به افزایش معنی‌دار وزن و HIIT، ADF و HIIT+ADF منجر به کاهش وزن شد. بیان پروتئین‌های VEGF-A و PEDF در گروه HFFD کاهش معنی‌داری نشان داد (05/0P<). در گروه HFFD+HIIT، HFFD+ADF و ترکیبی (HFFD+HIIT+ADF) بیان پروتئینی PEDF افزایش معنی‌داری یافت (0/05P<). با وجود این، بیان پروتئینی VEGF-A بین گروه های مداخله تفاوت معنی داری نداشت (0/05P>). استنتاج: در مجموع می‌توان گفت که HFFD منجر به افزایش وزن می‌شود. در مقابل، HIIT، ADF و HIIT+ADF علاوه بر کاهش وزن، با افزایش بیان پروتئینی PEDF احشایی منجر به کاهش آنژیوژنز نابجا می‌شود که احتمالاً با بهبود عملکرد بافت چربی همراه است.