تأثیر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) بر محتوای تام و فسفوریله پروتئین-1- اتصال‌دهندۀ-4E- فاکتور شروع ترجمۀ یوکاریوتی (4EBP1) در بافت عضلۀ دوقلو رت‌های دیابتی نوع یک

Abstract

مقدمه: دیابت نوع یک با هیپرگلیسمی پایدار مشخص می‌شود و منجر به اختلال سنتز پروتئین عضلانی و در نهایت تحلیل و کاهش عملکرد عضلانی می‌شود. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی تأثیر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) بر میزان 4EBP1 در عضلۀ دوقلو رت‌های دیابتی نوع یک انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی- بنیادی است که در آن 12 رت نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ‌داولی با میانگین وزن 30±280 گرم شرکت ‏داشتند. برای ایجاد دیابت نوع یک، محلول استرپتوزوتوسین (STZ) به‌صورت داخل صفاقی با دوز mg/kg 65 تزریق شد. سه روز پس از تزریق، قند خون بالای mg/dl 300 به‌عنوان شاخص دیابتی شدن نوع یک در نظر گرفته شد. پس از القای دیابت، رت‌ها به روش تصادفی به دو گروه تمرین دیابتی (6 سر) و کنترل دیابتی (6 سر) تقسیم شدند. برنامۀ تمرین تداومی (32 دقیقه با شدت 50-70 درصد حداکثر سرعت) 8 هفته و هر هفته 3 جلسه بود. تحلیل داده‌ها از طریق آزمون‌های آماری t-مستقل انجام شد. بررسی داده‌ها، با استفاده از نرم‌افزار گراف‌پد پریسم نسخۀ‌ 2/2/10 انجام گرفت. سطح معناداری پژوهش حاضر، 05/0 P≤ در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در گروه تمرین پس از 8 هفته MICT، محتوای درون سلولی فسفوریله (0001/0 P=)، تام (0001/0 P=) و نسبت فسفوریله به تام (002/0 P=) پروتئین 4EBP1، تغییر معنی‌داری را نسبت به گروه کنترل در بافت عضلۀ دوقلو نشان داد. نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد پروتئین‌ 4EBP1 از طریق 8 هفته MICT افزایش می‌یابند و این سازِکار می‌تواند سنتز عضله را در بافت دوقلو افزایش دهد.