اثربخشی برنامه آموزشی توانمندسازی پرستاران بر رضایت شغلی آنان: یک مطالعه نیمه تجربی

Abstract

زمینه و هدف: شرکت در برنامه های آموزشی توانمندسازی تخصصی پرستاری ( مراقبت های ویژه –مراقبت های ویژه قلبی-دیالیز-اورژانس) مهارت های افراد را تغییر می دهد. توانمندسازی پرستاران برای ارائه مراقبت با کیفیت بسیار مهم است. انگیزه و علاقه به انجام کار و دستیابی به اهداف، از مهمترین عوامل تعیین کننده رضایت شغلی کادردرمان است. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی برنامه آموزشی توانمندسازی پرستاران بر رضایت شغلی آنان بود. روش تحقیق: روش این پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری شامل تمام پرستاران شاغل در هشت شهر محروم ایران (اهواز، هرمزگان، زاهدان، ایلام، آبادان، زابل، تربت جام و ایرانشهر) در سال 98-97 بود. برای این مطالعه 120 پرستار به روش نمونه گیری هدفمند ( گروه آزمایش) و 120 پرستار به روش کاندید ( گروه کنترل) انتخاب شدند (n=240) که بر اساس تحصیلات، جنسیت، سابقه کار و سن همتاسازی شدند. برنامه آموزشی تخصصی برای گروه مداخله بر اساس مدل ارزیابی آموزشی کرک پاتریک [1]ارائه شد، اما گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. معیارهای ورود به مطالعه، سابقه کار زیر 20 سال و استقرار نیروی کار شاغل در بخش‌های ویژه بیمارستان‌ها بود. معیارهای خروج سابقه کار بیش از 20 سال بود. سپس به مدت سه ماه (هر هفته یک ساعت و نیم) برنامه آموزشی اجرا شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون ANCOVA انجام شد و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: اجرای دوره توانمندسازی آموزشی، میزان رضایت شغلی پرستاران را به طور معنی داری افزایش داد (P>0.001). نتیجه‌گیری: آموزش توانمندسازی باعث افزایش انعطاف پذیری و رضایت شغلی و انگیزه در پرستاران و افزایش بهره وری در فرصت های شغلی چالش برانگیز شد. نتایج این مطالعه می تواند به مقامات و سیاستگذاران مراقبت های بهداشتی کمک کند تا عوامل موثر بر مهارت ها و عملکرد پرستاران را شناسایی کنند و برنامه‌های آموزش ضمن خدمت مستمر می‌تواند موجب ارتقاء رضایت شغلی پرستاران شود.

[1] Kirkpatrick Model