تاثیر الگوی توانمندسازی خانواده‌محور بر تاب‌آوری والدین دارای کودکان مبتلا به عقب‌ماندگی ذهنی

Abstract

سابقه و هدف: سالانه تعداد قابل توجهی کودک با ناتوانی هوشی و عقب‌ماندگی ذهنی به جمعیت کشور افزوده می‌شود که موجب تحمیل فشارهای روحی - روانی زیادی بر خانواده می‌شود؛ بنابراین، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر الگوی توانمندسازی خانواده‌محور بر تاب‌آوری والدین کودکان مبتلا به عقب‌ماندگی ذهنی انجام شده است. مواد و روش‌‌ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1400 در شهرستان علی‌آباد کتول بر روی والدین کودکان عقب‌مانده ذهنی در دو گروه (24 نفر گروه آزمون و 24 نفر گروه کنترل) با انجام پیش‌آزمون و پس‌آزمون و به صورت تصادفی ساده انجام شده است. در گروه آزمون 6 جلسه توانمندسازی خانواده‌محور برگزار شد. در گروه کنترل نیز آموزش‌ها و مراقبت‌های معمول صورت گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه پرسش‌نامه تاب‌آوری کونور و دیویدسون بوده است. برای تجزیه و تحلیل از نرم‌افزارv23 SPSS و در سطح معنا داری ۰۵/۰ استفاده شده است. یافته‌ها: از نظر میانگین نمره تاب‌آوری بین گروه آزمون قبل و بعد از مداخله اختلاف معناداری مشاهده شد (001/0>P). همچنین، با حذف اثر پیش‌آزمون بین گروه آزمون و کنترل اختلاف معنا‌داری دیده شد (001/0>P، 48/0=Eta)، به طوری که 29 درصد از تغییرات میانگین نمره تاب‌آوری والدین ناشی از اثر الگوی توانمندسازی خانواده‌محور بوده است. نتیجه‌گیری: با توجه به موثر بودن الگوی توانمندسازی خانواده‌محور بر تاب‌آوری والدین و اهمیت نقش والدین در مراقبت از کودکان عقب‌مانده ذهنی توصیه می‌شود از این روش درمانی کم‌هزینه و موثر در مراقبت و توانمندسازی والدین استفاده شود.