ارزیابی وضعیت سلامت روانی، اجتماعی و خانوادگی دستیاران پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کاشان

Abstract

زمینه و هدف: شرایط روانی-اجتماعی نامطلوب در گروه‌های مختلف پزشکی، از جمله دستیاران پزشکی، می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای بر سلامت فردی، اجتماعی و کیفیت ارائه خدمات مراقبت‌های بهداشتی داشته باشد. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی وضعیت سلامت روانی، اجتماعی و خانوادگی دستیاران پزشکی بود. روش‌ها: این پژوهش توصیفی-مقطعی در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بر روی دستیاران پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کاشان انجام شد. اطلاعات جمعیت‌شناختی شرکت‌کنندگان جمع‌آوری شد و برای بررسی سلامت روانی، اجتماعی و خانوادگی به‌ترتیب از پرسش‌نامه سلامت عمومی (GHQ-28)، پرسش‌نامه سلامت اجتماعی کییز (KSWBQ) و مقیاس خانواده اصلی (FOS) استفاده گردید. یافته‌ها: در مجموع ۷۲ دستیار پزشکی در این پژوهش شرکت کردند که از این میان ۵۸.۳٪ زن و مابقی مرد بودند. بیشتر شرکت‌کنندگان (۴۴.۴٪) در بازه سنی ۳۰ تا ۳۵ سال قرار داشتند و اکثریت آنان (۳۰.۶٪) در سال دوم دستیاری مشغول به تحصیل بودند. نتایج نشان داد که ۵۴.۲٪ از دستیاران دارای سلامت روانی متوسط و ۹۵.۸٪ دارای سلامت اجتماعی متوسط بودند، درحالی‌که ۷۶.۴٪ سلامت خانوادگی بالایی داشتند. در بررسی ابعاد سلامت روان، نشانگان اضطراب و اختلال خواب بالاترین میانگین نمره را (۹.۱۵ ± ۵.۳۴) داشتند. در بُعد سلامت اجتماعی، پذیرش اجتماعی (۱۵.۸۹ ± ۱.۹۳) و مشارکت اجتماعی (۱۳.۱۷ ± ۲.۹۳) بالاترین میانگین نمرات را نشان دادند. میانگین نمرات سلامت روانی، اجتماعی و خانوادگی بر اساس جنسیت، سن و رشته تحصیلی تفاوت معناداری نداشت (0/05˃P)، اما بُعد صمیمیت در خانواده با افزایش سنوات تحصیلی به‌طور معناداری کاهش یافت (0/05>P). نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که سطح سلامت روانی و اجتماعی دستیاران پزشکی در حد متوسط و سلامت خانوادگی آنان در سطح بالا قرار دارد. با توجه به شیوع بالای اضطراب و اختلال خواب در این گروه، تدوین راهکارهای عملی برای کاهش اضطراب و بهبود کیفیت خواب ضروری به نظر می‌رسد. علاوه بر این، برنامه‌ریزی برای آموزش مهارت‌های اجتماعی و افزایش مشارکت‌های اجتماعی دستیاران پزشکی، که می‌تواند در نهایت موجب افزایش سلامت عمومی جامعه شود، ضرورت دارد.