ریزپوشانی لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس La5 در بستر آلژینات سدیم و کازئینات سدیم و قابلیت زنده‌مانی آن در شرایط شبیه‌سازی شده گوارشی

Abstract

زنده‌مانی پروبیوتیک‌ها در محیط‌های حساس به‌خصوص شرایط گوارشی اهمیت زیادی دارد. در این تحقیق از تکنیک ریزپوشانی به‌عنوان روشی برای افزایش امکان زنده‌مانی پروبیوتیک‌ها (لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس La5) در شرایط شبیه‌سازی شده گوارشی استفاده گردید. باکتری‌های مذکور به روش امولسیون‌سازی در بستر آلژینات سدیم و کازئینات سدیم در پنج سطح غلظتی به‌صورت تک غلظتی و ترکیب دو ماده میکروانکپسوله شدند و از نظر تعداد سلول زنده مانده، بازده انکپسولاسیون، زنده‌مانی در برابر نمک صفرا، زنده‌مانی در برابر اسید معده و مایع روده‌ای با و بدون نمک صفرا مورد بررسی قرار گرفتند. با توجه به نتایج به دست آمده از مقایسه میانگین داده‌ها در تمامی آزمون‌ها بین تیمارهای مختلف اختلاف معناداری وجود داشت (p<0/05)؛ به‌طوری که زنده‌مانی سلول‌های آزاد در شرایط گوارشی به شدت کاهشی بود اما میکروانکپسولاسیون به‌عنوان یک عامل محافظتی عمل نموده و زنده‌مانی سویه‌های میکروانکپسوله بیشتر از سلول‌های آزاد بود. از طرفی ترکیب آلژینات سدیم و کازئینات سدیم به عنوان پوشش توانست مقاومت باکتری را در برابر شرایط گوارشی به‌طور معناداری افزایش دهد(p<0/05). در بین تیمارها، سلول‌های آزاد (L-FC) کمترین زنده‌مانی در برابر محیط گوارشی را از خود نشان داد به‌طوری که در آزمون زنده‌مانی در محیط روده با نمک صفرا در 300 دقیقه سلول زنده‌ای وجود نداشت اما تیمار با پوشش 75% آلژینات سدیم و 25% کازئینات سدیم (L-SA3SC1) بالاترین بازده را در فرآیند میکروانکپسولاسیون داشته و بهترین اثر محافظتی در برابر نمک صفرا، اسید معده و مایع روده‌ای را از خود نشان داد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت میکروانکپسولاسیون به روش امولسیون‌‌سازی با استفاده از ترکیب آلژینات سدیم و کازئینات سدیم می‌تواند در افزایش زنده ماندن باکتری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس موثر باشد.