کنترل هماهنگ چند عامل برای انجام فرود خودکار و اجرای مانورهای هماهنگ با استفاده از رویکرد تخصیص کنترل فازی

Abstract

در بسیاری از پیمایه‌های نسل جدید، استفاده از رویکرد تخصیص کنترل، یکی از روش‌های موثر برای انجام مانورهای هماهنگ هوایی به منظور کاهش انرژِی مورد نیاز جهت انجام عملیات مختلف، جبران‌سازی عیوب عملگرهای سیستم، افزایش قابلیت اطمینان، افزایش قابلیت اعتماد و جلوگیری از به اشباع رسیدن عملگرها است. این مقاله، به کنترل هماهنگ چند عامل برای فرود خودکار و انجام مانورهای هماهنگ با استفاده از رویکرد تخصیص کنترل فازی می‌پردازد. برای انجام پرواز هماهنگ، نقش پیشرو برعهده یکی از پیمایه‌ها است که به عنوان عامل پیشرو شناخته می‌شود، در حالی که دو پیمایه دیگر، به عنوان عامل‌های پیرو عمل می‌کنند. با استفاده از کنترل‌کننده‌ فازی، بهینه‌سازی پارامترهای آن با استفاده از الگوریتم ژنتیک و تخصیص سیگنال‌های کنترلی بین عملگرهای بالابر و سیستم کنترل بردار نیروی پیشران، می‌توان عامل‌ها را با پایداری مطلوب، دقت کافی و حداقل تلاش کنترلی به ارتفاعی مشخص هدایت نمود و سپس مانورهای هماهنگ و منظمی را به انجام رسانید. نتایج نشان می‌دهد که روش تخصیص کنترل فازی، دقت بالایی را در کنترل فرود پیمایه به یک ارتفاع مشخص دارا بوده و در نهایت، پیمایه‌ها با شرایط مناسب، پایداری کافی، دقت بالا ، زمان نسبتاً کوتاه و کمترین میزان تلاش کنترلی به اجرای مانور فرود خودکار هماهنگ می‌پردازند.