مروری بر اثرات مدل‌های روزه‌داری متناوب با محدودیت زمان خوردن بر ترکیب توده بدن در مبتلایان به اضافه وزن و چاقی: فواید و عوارض جانبی احتمالی

Abstract

روزه ­داری متناوب به­ عنوان دوره­ های پرهیز مطلق یا شدید از خوردن و به­ دنبال آن دوره‌های خوردن آزاد و یا کنترل­ شده تعریف می‌شود. روزه ­داری متناوب موجب کاهش وزن توده چربی بدن، کاهش اندازه سلول‌های چربی، بهبود متابولیسم چربی در بافت چربی، بهبود عملکرد میتوکندری­ ها در سلول چربی و نیز بهبود متابولیسم گلوکز و انسولین می‌شود. از این‌رو روزه­ داری متناوب به­ عنوان یک شیوه نوین و مقبول در مدیریت چاقی و اضافه وزن و نیز بهبود پروفایل متابولیکی مورد توجه قرار گرفته است. مدل روزه­ داری با محدودیت پنجره خوردن یا (TRF)، از مدل­ های رایج و پرطرفدار روزه ­داری متناوب محسوب می‌شود و شامل ناشتایی کامل در طول ساعاتی از شبانه روز (معمولا 14 تا 20 ساعت) و خوردن آزاد در ساعات غیرناشتایی است. مطالعه مروری حاضر ضمن بررسی نتایج مطالعات کارآزمایی بالینی در خصوص اثرات مدل روزه ­داری TRF بر ترکیب توده بدن در افراد دچار اضافه وزن و چاقی، به تطابق زمانی مدل­ های TRF با ساعت زیست‌شناختی بدن و اثرات جانبی این مدل رایج روزه­ داری متناوب می­ پردازد. نتایج مطالعات کارآزمایی بالینی نشان می ­دهد پیروی از مدل روزه ­داری TRF با کاهش وزن بدن (1/2 تا 5 درصد، معادل 1/7 تا 3/5 کیلوگرم) و کاهش توده چربی (۳ تا ۲۱ درصد، معادل 0/5 تا ۷ کیلوگرم) در مبتلایان به چاقی و اضافه وزن همراه است. مدت زمان ناشتایی، زمان پنجره خوردن (ابتدا، میانه و یا انتهای روز)، تعداد وعده ­های غذایی در طول زمان پنجره خوردن و نیز مدت زمان پیروی، اثرات مدل روزه­ داری TRF بر وزن و ترکیب توده بدن را تحت تاثیر قرار می­دهد.