اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو

Abstract

مقدمه: ماهیت مزمن، درمان­های خسته‌کننده و عوارض ناتوان ساز و تهدیدکننده دیابت ابعاد جسمی، روانی، اجتماعی، امید به زندگی و اضطراب مرگ فرد مبتلا را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر، نیمه تجربی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل به همراه دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو دارای فوت نزدیکان که به بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی میلاد در شش ماه دوم سال 1401 مراجعه کرده بودند، از افراد واجد شرایط 30 نفر به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی ساده (روش برداشتن گوی زوج و یا فرد داخل جعبه) در دو گروه (15 نفر آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) جای‌داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه‌های امید به زندگی اشنایدر و همکاران (۱۹۹۱) و اضطراب مرگ تمپلر و راف (1971) بودند. گروه مداخله در هشت جلسه حضوری ۹۰ دقیقه‌ای در مدت دو ماه به‌صورت گروهی تحت مداخله قرار گرفت و گروه کنترل مداخله معمولی را دریافت نمود. جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر بین گروهی با رعایت پیش‌فرض‌های آماری استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بین میانگین نمرات امید به زندگی و اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو در مراحل پس‌آزمون و پیگیری در مقایسه با مرحله پیش‌آزمون، تفاوت وجود داشت و این نتایج تا مرحله پیگیری پایدار مانده بود (01/0>P)؛ بنابراین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب بهبود امید به زندگی و کاهش اضطراب مرگ بیماران مبتلابه دیابت نوع دو شد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، درمانگران و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی درمانی سلامت می‌توانند از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به‌عنوان یک روش درمانی تأثیرگذار در بهبود سلامت و وضعیت روانشناختی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو استفاده کنند.