تأثیر آموزش مهارت‌های بالینی بر خودکارآمدی تحصیلی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی و دستیاران دانشگاه علوم پزشکی مازندران

Abstract

زمینه و هدف: ارتقا سطح خودکارآمدی دانشجویان تحصیلات تکیملی و دستیاران دانشگاه­های علوم پزشکی از اهمیت بسیاری برخوردار است و کلیه این افراد دوره­های مهارت­های بالینی را طی می­کنند، لذا هدف این مطالعه بررسی تأثیر آموزش مهارت­های بالینی بر خود کارآمدی تحصیلی در دانشجویان تحصیلات و دستیاران دانشگاه علوم پزشکی مازندران بود. روش کار: این مطالعه با رویکرد آمیخته (کیفی و کمی) انجام شد. در رویکرد کیفی از مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. جامعه آماری در بخش کیفی اساتید دانشگاه‌های علوم پزشکی کلان منطقه یک با مدرک تحصیلی دکتری و مرتبه علمی دانشیار و بالاتر به تعداد 29 بودند و براساس قانون اشباع به تعداد 14 نفر تعیین و به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در بخش کمی نیز از میان دانشجویان تحصیلات تکمیلی و دستیاران دانشگاه علوم پزشکی استان مازندران به تعداد 1665 نفر بر اساس فرمول کوکران، تعداد 312 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل پرسشنامه محقق ساخته آموزش مهارت بالینی و پرسش نامه خودکارآمدی اون و فرامن (2015) بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهای SPSS21 و PLS انجام گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت بالینی بر خودکارآمدی در سطح 95/0 معنی دار شده است. نتیجه‌گیری: به طور کلی می­توان نتیجه گرفت که با تیکه بر آموزش­های مهارت­های بالینی می­توان سطح خودکارآمدی دانشجویان تحصیلات تکمیلی و دستیاران را بهبود بخشید لذا توجه به آموزش­های مهارت­های بالینی اهمیت دارد.