اثربخشی نقاشی درمانی با تأکید بر رنگ بر میزان مهارت‌های اجتماعی و میزان همدلی در کودکان دبستانی

Abstract

زمینه و هدف: درمان کودکان دشواری‌های خاص خودش را دارد، یکی از درمان‌هایی که برای بهبود همدلی و مهارت‌های اجتماعی کاربرد دارد هنر درمانی است؛ لذا هدف این مطالعه اثربخشی نقاشی درمانی با تأکید بر رنگ بر میزان مهارت‌های اجتماعی و میزان همدلی در کودکان دبستانی بود. روش کار: روش پژوهش شبه آزمایشی با گروه کنترل و آزمایش انجام گرفت. جامعه مورد بررسی تمام دانش آموزان دبستانی شهرستان قائمشهر به تعداد 7869 دانش‌آموز دختر و 6970 دانش‌آموز پسر بود که از این تعداد 30 دانش‌آموز دارای مشکل در مهارت‌های ارتباطی و نیز همدلی بودند توسط معلمین و مسئولین مدارس شناسایی و به پژوهشگر معرفی شدند که از بین این تعداد 30 کودک انتخاب و در دو گروه کنترل (15) نفر و گروه آزمایش (15) جایگزین شدند. ابزار مطالعه شامل مقیاس همدلی اساسی: جولیف و فارینگتون (2006) و مهارت‌های ارتباطی کویین دام (2004) بود. برنامه مداخله نقاشی درمانی مبتنی بر پروتکل نقاشی درمانی سیلور (2010) در ده جلسه و ده هفته تنظیم شد. داده‌های به دست آمده توسط پرسشنامه‌ها توسط روش آماری تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد آموزش نقاشی درمانی مبتنی بر رنگ تأثیر معناداری بر افزایش متغیر مهارت اجتماعی و همدلی در گروه آزمایش داشته است. همچنین با توجه به مجذور اتا می‌توان نتیجه گرفت میزان تاثیر آموزش نقاشی درمانی مبتنی بر رنگ تاثیر بر بعد مهارت اجتماعی کودکان، 45 درصد و همدلی کودکان برابر با 78/0 می‌باشد. نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان چنین نتیجه گرفت که نقاشی‌درمانی مبتنی بر رنگ روشی مؤثر و معنادار در بهبود مهارت‌های اجتماعی و تقویت همدلی در افراد، به‌ویژه کودکان و نوجوانان، است. این روش از طریق ایجاد فضایی ایمن، خلاقانه و غیرقضاوت‌گر، امکان بیان غیرکلامی احساسات و ارتباط عمیق‌تر با دیگران را فراهم می‌کند.