بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان طلاق عاطفی در زنان متقاضی طلاق

Abstract

زمینه و هدف: خانواده اصلی ترین رکن هر جامعه ای است. در سال های اخیر در جوامع جهانی سعی بر آن شده است که ساختار خانواده ها حفظ گردد و طلاق عاطفی را می توان به عنوان عامل مخرب خانواده ها عنوان نمود و جوامع سعی در حل آن دارند. بنابراین این پژوهش به بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان طلاق عاطفی در زنان متقاضی طلاق پرداخت. روش کار: این پژوهش که به روش نیمه آزمایشی با گروه کنترل و آزمایش بود، انجام شد. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای بود که تعداد 30 نفر از زنان متقاضی طلاق در دو گروه کنترل(15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تقسیم شدند و گروه آزمایش در 8 جلسه درمانی یک ساعته شرکت کرد و داده ها به وسیله پرسشنامه طلاق عاطفی به دست آمد و نتایج به روش آماری تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: همانطور که نتایج بیانگر آن است که درمان مبتنی بر تعهد وپذیرش توانسته است طلاق عاطفی را بهبود دهد و باعث کاهش معنادار طلاق عاطفی این افراد در گروه آزمایش شده است. از طرفی بدلیل اینکه مقدار مجذور اتا برای گروه برابر با 71/0 می باشد، می توان گفت 71 درصد از کل واریانس و پراکندگی متغیر طلاق عاطفی توسط اثرات گروه تبیین شده است. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از پژوهش می­توان گفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان طلاق عاطفی در زنان متقاضی طلاق تاثیر دارد.