نقش برنامه‌ریزی زیرساخت سبزی شهری بر ارتقا سلامت روان کودکان

Abstract

زمینه و هدف: سرمایه‌گذاری در زیرساخت سبز شهری با تأکید بر سلامت روان کودکان، نه‌تنها به نفع نسل حاضر است، بلکه تأثیرات مثبتی بر آینده جامعه نیز خواهد داشت. از آنجایی که در خصوص برنامه ریزی زیر ساخت سبزی شهری با تاکید بر ارتقا سلامت روان کودکان اطلاعات اندکی وجود دارد لذا در این مطالعه به بررسی آن پرداخته شد. روش کار: پژوهش­ حاضر از نظر هدف، کاربردی است که با رویکرد آمیخته (کیفی و کمی) با طرح اکتشافی انجام شد. جامعه آماری مورد مطالعه در بخش کیفی شامل متخصصان، خبرگان و صاحب­نظران حوزه زیرساخت‌های شهری و همچنین متخصصان حوزه جغرافیا در استان تهران به تعداد 25 نفر از آنان مورد شناسایی قرار گرفته و در بخش کیفی از نظرات آنان استفاده شد. جامعه آماری مورد مطالعه در بخش کمی شامل کلیه­ شهروندان و ساکنین‌ شهر تهران که در بخش کمی از نظرات آنان استفاده شد. در بخش کیفی با استفاده از روش نمونه­گیری هدفمند و با در نظر گرفتن قانون اشباع به تعداد 15 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در بخش کمی تعداد ٢١٠ پرشسنامه‌ بین‌ شهروندان و ساکنین‌ شهر تهران توزیع‌ گردید که‌ تعداد ١٨٨ پرشسنامه‌ پاسخ‌ داده شد. در بخش کمی براساس معیارهای استخراج شده از مرحله کیفی به طراحی پرسش­نامه محقق ساخته زیرساخت‌های شهری و پرسش­نامه سلامت روان جهت جمع آوری داده­های مورد نیاز استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها، از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد چون مقدار سطح معناداری متغیرهای زیرساخت شهری و سلامت روان از مقدار خطای پیش‌بینی شده کوچکتر می­باشد، بنابراین رابطه بین متغیرها از لحاظ آماری معنادار است و از آنجاییکه ضریب همبستگی محاسبه شده برابر با 497/0 می­باشد. لذا می­توان نتیجه گرفت که بین زیرساخت شهری و سلامت روان رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. نتیجه ­گیری: در مجموع، نتایج حاکی از آن است که برنامه‌ریزی هدفمند و عادلانه برای زیرساخت‌های سبز شهری نه‌تنها بر سلامت روان کودکان تأثیر مثبت دارد، بلکه اثرات بلندمدتی بر جامعه به‌جا می‌گذارد. کودکان سالم‌تر و شادتر می‌توانند در آینده به افراد مفیدتری برای جامعه تبدیل شوند و این امر به بهبود کیفیت زندگی در سطح کلان کمک می‌کند.