مقایسه اثربخشی مداخله راه‌حل‌محور و آموزش تعامل والد/کودک بر مشکلات رفتاری (درونی‌سازی و بیرونی‌سازی) نوجوانان

Abstract

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان راه­حل­محور و آموزش تعامل والد/کودک بر مشکلات رفتاری (درونی­سازی و بیرونی­سازی) نوجوانان بود. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون–پس­آزمون همراه با گروه کنترل و دوره پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش­آموزان دختر و پسر دانش­آموز دوره متوسطه اول و دوم شهرستان عنبرآباد شهر کرمان در نبمه اول سال 1402 بودند. 45 دانش­آموز از جامعه مذکور غربال و به عنوان نمونه نهایی انتخاب و به شیوه کاملاً تصادفی در دو گروه آزمایش (مداخله مبتنی بر تعامل والد-کودک و درمان راه حل مدار) 15 نفر و یک گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. ابزار جمع­آوری داده شامل فهرست مشکلات رفتار کودک آخنباخ (CBCL) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها از روش آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه­گیری مکرر و آزمون تعقیبی بُنفرونی با نرم افزارSPSS-26 استفاده شد. یافته ­ها: یافته­ها نشان داد که درمان راه­حل­مدار و آموزش تعامل والد-کوک بر مشکلات درون­سازی شده(اضطراب، افسردگی، گوشه­گیری و شکایت جسمانی) و برون­سازی شده (رفتار قانون­شکنانه و رفتار پرخاشگرانه) اثربخش بوده و موجب کاهش این مشکلات شده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان راه­حل­مدار در مقایسه با آموزش تعامل والد-کوک اثربخشی بیشتری در کاهش مشکلات درونی­سازه شده و مشکلات برون­سازی شده داشته است. نتیجه ­گیری: نتیجه­گیری مطالعه حاضر نشان داد که درمان راه­حل­مدار و آموزش تعامل والد-کوک بر مشکلات رفتاری نوجوانان تاثیر داشته و می­توان از این رویکردها در بهبود مشکلات رفتاری آنها استفاده نمود.