افزایش زنده‌مانی در لوسمی لنفوبلاستیک حاد تحت درمان با متوترکسات به‌واسطه DR5 و کاسپاز-8 در شرایط هیپرگلیسمی

Abstract

زمینه و هدف: نظر به مقاومت دارویی شیمی درمانی در مبتلایان به دیابت و شیوع بیماری لوسمی لنفوبلاستیک حاد در آن‌ها، هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر هیپرگلوکز بر بیان ژن های DR5 و Caspase-8 در سلول‌های لنفوبلاستیک (NALM-6) و ارتباط آن به پاسخ سلول‌ها نسبت به متوترکسات است. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی ابتدا سلول­های NALM-6 در چهار گروه کنترل (C)، سلول‌های تیمار شده با متوترکسات (C+M)، سلول­ های تیمار شده در محیط با غلظت گلوکز بالا (G)، سلول‌های تیمارشده در محیط با غلظت گلوکز بالا و متوترکسات (G+M) در محیط RPMI 1640 و FBS 10% حاوی آنتی‌بیوتیک کشت داده شد. میزان حیات سلول‌های تیمار شده با متوترکسات، به روش MTT بررسی و سپس با روش RT- qPCR بیان نسبی ژن­‌های DR5 و Caspase-8 اندازه‌گیری گردید. یافته‌ها: گروه M درمقایسه با گروه C 50% زنده‌مانی و گروه G+M در مقایسه با گروه کنترل 58% زنده‌مانی داشتند. بیان ژنDR5 در گروه G+M در مقایسه با گروه G تفاوت معنی‌داری نداشت (0/05، اما بیان ژن کاسپاز-8 درگروه G با گروه کنترل (0/01>P) و در گروه G در مقایسه با گروه سلول‌های تیمار‌شده (0/001>P) به‌طور معنی‌داری پایین‌تر بود. نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد میزان زنده‌مانی سلول‌های (NALM-6) در غلظت بالای گلوکز بعد از تیمار با متوترکسات، بیش از حالت مشابه در گروه کنترل بوده که بیانگر اثر مقاومت‌زایی گلوکز بر درمان با دارو است.