تأثیر توجه در حین الگودهی بر یادگیری تکلیف هدف‌گیری کودکان: مقایسه دستورالعمل‌های کلامی و برجسته‌سازی ادراکی

Abstract

هدف از این پژوهش تعیین تأثیر هدایت توجه به صورت دستورالعمل کلامی و برجسته سازی ادراکی در حین الگودهی بر یادگیری مهارت هدف گیری کودکان بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهش‌های نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. تعداد 60 نفر دانش‌آموز پسر بین 7 تا 10 سال از مدارس ابتدایی شهر بجنورد به صورت هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش حاضرشامل تعدادی نمایشگر ویدئویی، ردیاب بینایی، توپ تنیس، یک سیبل به فاصله 3 متری از خط محل پرتاب بر روی دیوار بود. شرکت کنندگان به چهار گروه تمرین کانون توجه درونی-الگودهی از طریق دستورالعمل، کانون توجه بیرونی-الگودهی از طریق دستورالعمل، کانون توجه درونی-الگودهی از طریق برجسته سازی ادراکی و کانون توجه بیرونی-الگودهی از طریق برجسته سازی ادراکی تقسیم شدند. هر 4 گروه، در مرحله اکتساب، طی 5 جلسه و هر جلسه 3 بلوک 10 تایی شامل 30 پرتاب بالای شانه را با توپ تنیس اجرا کردند و در انتهای هر جلسه از آنان آزمون بعمل آمد و امتیازات آنها توسط آزمونگر ثبت شد. آزمون یادداری نیز به فاصله 36 ساعت بی­تمرینی اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوراهه به منظور بررسی اثر هدایت توجه با دستورالعمل کلامی و برجسته سازی ادراکی بر یادگیری حرکتی در چهار گروه در مراحل مختلف آزمون استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که دو گروه برجسته سازی ادراکی با هدایت توجه (درونی/بیرونی) در مرحله اکتساب (P=0/005) و یادداری (P=0/006) نسبت به دو گروه دستورالعمل کلامی با سطح معناداری(P≤0/05) عملکرد بهتری داشتند. بنابراین استفاده از برجسته سازی ادراکی اثرات یادگیری مشاهده‌ای را مضاعف می‌کند.