مقایسه اثربخشی مربیگری شاگرد محور و مربی محور بر خودکارآمدی و عملکرد ورزشی دختران ژیمناست

Abstract

در این پژوهش اثربخشی دو سبک مربیگری شاگرد محور و مربی‌محور بر خودکارآمدی و عملکرد ورزشی دختران ژیمناست مورد مطالعه قرار گرفت. روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی و از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون استفاده شد. جامعه آماری، دختران ژیمناست 14-11 سال شهر تهران بود. روش نمونه‌گیری، خوشه­ای تک مرحله­­ای و نمونه پژوهش40 نفر دختران ژیمناست که بر اساس فرمول کوکران انتخاب شدند. ابزار های سنجش متغیرها شامل پرسشنامه خودکارآمدی ورزشی (صحرائیان و همکاران،1395) و پرسشنامه محقق ساخته عملکرد ورزشی بوده است. پس از انجام پیش‌آزمون، گروه ها به طور جداگانه و به مدت دو ماه و دو روز در هفته در جلسات یک و نیم ساعته پروتکل تمرینات ورزشکار محور و مربی محور را اجرا کردند. از تحلیل کوواریانس برای آزمون فرضیه‌ها استفاده گردید. یافته‌ها در مرحله پیش‌آزمون نشان داد که خودکارآمدی ورزشی و عملکرد ورزشی دختران ژیمناست گروه شاگرد محور به طور معناداری بیشتر از گروه مربی محور بوده است (05/0< P ). نتیجه‌گیری می­شود که سبک مربی­گری شاگرد محور در مقایسه با مربی محور در افزایش خودکارآمدی ورزشی و عملکرد ورزشی شاگردان اثربخشی بیشتری دارد و به مربیان پیشنهاد می‌شود در برنامه تمرینی دختران ژیمناست، تمرینات شاگرد محور را مورد توجه ویژه قرار بدهند.