امکان سنجی طرح اختلاط بومی با استفاده از منابع بالقوه کشور به منظور دوام و توسعه پایدار (مطالعه موردی – اپرون فرودگاه مشهد)

Abstract

طرح اختلاط بومی بتن رویکرد نوینی است که به ‌عنوان راهکار اقتصادی به‌منظور توسعه پایدار بسیاری از زیربناهای عمرانی در جهان مورد توجه قرار گرفته است. برای این منظور در این مقاله، یک روش کاربردی و اجرایی جهت افزایش کارایی و عمر روسازی‌های بتنی فرودگاه مشهد با استفاده از منابع معدنی بالقوه و نیز به حداقل رساندن هزینه‌های نگهداری معرفی شده است. در این مطالعه، 8 طرح اختلاط بتن با سنگدانه های دو معدن محلی مهریزی و رضایی نسبت به فرودگاه مشهد تهیه و سپس خواص مکانیکی و رفتار دوامی کلیه مخلوط ها جهت ارائه طرح اختلاط بهینه بومی انجام شد. نتایج نشان داد که با افزدون الیاف پلی پروپیلن به نمونه های حاوی میکروسیلیس، مقاومت خمشی نمونه های بتنی تا میزان 8.7 مگاپاسکال افزایش یافت. بر اساس نتایج، نمونه های بتنی حاوی سنگدانه های مهریزی در مقایسه با بتن های ساخته شده از سنگدانه‌های معدن رضایی عملکرد بهتری از لحاظ رفتار مکانیکی و دوامی نشان دادند. همچنین در بین مخلوط های معدن مهریزی، طرح اختلاط حاوی الیاف پلی پروپیلن و 7 درصد جایگزینی میکروسیلیس ازنا با سیمان به مراتب مقاومت و دوام بالاتری نسبت به دیگر نمونه ها را از خود نشان دادند. به نحوی که میزان بهبود مقاومت فشاری، مقاومت در برابر تهاجم یون کلر، پدیده ذوب و یخ و واکنش های قلیایی سیلیسی در مقایسه با نمونه شاهد پس از پایان دوره هریک آزمایش‌های مذکور به ترتیب برابر با 81/22%، 418%، 400% و 31/189% گردیده است. لذا بر اساس نتایج مذکور طرح اختلاط بومی با استفاده از مصالح معدن مهریزی جهت استفاده در اپرون فرودگاه مشهد پیشنهاد می‌گردد