اثر نوع فرایند آستنیته کردن بر قابلیت ماشینکاری چدن نشکن آستمپر با زمینه دوفازی

Abstract

هدف اصلی این تحقیق مشخص کردن فرایند آستنیته کردن مناسب برای دست‌یابی به چدن نشکن آستمپر با زمینه دوفازی دارای بهترین قابلیت ماشینکاری ممکن است. در این راستا نمونه‌های چدن نشکن فریتی کم آلیاژ با ریخته­گری تهیه گردید. ابتدا به منظور ایجاد مخلوط دو فازی فریت و آستنیت با درصدهای مختلف فاز آستنیت، نمونه‌ها تحت یکی از دو فرایند: الف) آستنیته جزئی (حرارت دهی در دمای oC 870 به مدت 5 تا 60 دقیقه) و یا ب) آستنیته بین بحرانی(حرارت دهی در دماهای oC 750-765-780 و oC 800 به مدت 60دقیقه) قرار گرفتند و بعد از آن در نمک مذاب با دمای oC 350 به مدت یک ساعت آستمپر شدند. نیروی برش طی روتراشی با ماشین تراش مجهز به دینامومترنیرو به عنوان معیار پذیرفته شده برای بررسی قابلیت ماشینکاری اندازه‌گیری شد. مطابق نتایج به دست آمده، با افزایش زمان آستنیته جزئی و یا دمای آستنیته بین بحرانی، درصد فاز سخت آسفریت زیاد شد، اما نیروی برش در ابتدا کاهش و سپس افزایش یافت. در یک درصد یکسان فاز آسفریت، تراشکاری نمونه‌های تهیه شده با فرایند آستنیته جزئی در مقایسه با نمونه‌های به دست آمده با فرایند آستنیته بین بحرانی، با نیروی برش کمتری همراه بود. به طور کلی می‌توان نتیجه‌گیری نمود که بیشترین قابلیت ماشینکاری چدن نشکن آستمپر شده در دمایoC 350 هنگامی حاصل می شود که دما و زمان آستنیته کردن به ایجاد زمینه با ساختار دوگانه حاوی 3 ± 39 درصد حجمی فاز آسفریت منجر گردد.