بررسی ویژگی‌های بالینی، پاراکلینیکال و دموگرافیک بیماران با تشخیص استئومیلیت بستری‌شده در بیمارستان شهید مطهری در سال‌های 1390 تا 1400

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: استئومیلیت یک عفونت استخوان است که شایع‌ترین راه انتقال آن هماتوژن است بااین‌حال با روش‌های دیگری مانند مجاورتی یا شکستگی نیز می‌تواند منتقل شود. شایع‌ترین سن بروز این بیماری 3 تا 12 سال و در جنس مذکر دو برابر جنس مؤنث است. در 50 درصد از موارد استافیلوکوکوس اوروئوس میکروارگانیسم عامل بیماری است. مطالعه حاضر باهدف بررسی ویژگی‌های بالینی، پاراکلینیکال و دموگرافیک بیماران با تشخیص استئومیلیت بستری‌شده در بیمارستان شهید مطهری در سال‌های 1390 تا 1400 اجرا شد. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی-مقطعی ابتدا تمامی پرونده‌های بیماران که با تشخیص استئومیلیت در طی سال‌های 1390 تا 1400 در بیمارستان شهید مطهری ارومیه تحت درمان و بستری قرار گرفته بودند، از بایگانی این بیمارستان استخراج شدند که مجموعاً 134 پرونده موردبررسی قرار گرفت و پس از حذف پرونده‌های ناقص و سایر تشخیص‌های مشابه، 78 پرونده موردمطالعه قرار گرفت. سپس اطلاعات موردنیاز بر اساس چک‌لیست جمع‌آوری شد. ESR بالای 30 غیرطبیعی در نظر گرفته شد. CRP کمی بالای 6 میلی‌گرم بر دسی لیتر، مثبت تلقی شد. سپس داده‌ها وارد نرم‌افزار SPSS ورژن 20 شد و مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: در مطالعه حاضر 0/59 درصد پسر بودند. اکثر بیماران معادل با 6/34 درصد در گروه سنی 120-60 ماه قرار داشتند. شایع‌ترین علائم بالینی به ترتیب شیوع شامل درد لوکالیزه 3/83 درصد، آدم 5/79 درصد، قرمزی 3/60 درصد، محدودیت حرکت 7/55 درصد، تاکی کاردی 8/53 درصد، عدم تحمل وزن 3/51 درصد و تب 50 درصد بوده است. بحث و نتیجه‌گیری: اکثریت بیماران پسر بودند و درصد بالایی از آن‌ها سابقه تروما قبلی داشتند. با توجه به شیوع بالای استئومیلیت در پسران و نقش تروما در ایجاد بیماری، توجه بیشتر به پیشگیری از آسیب‌های استخوانی در کودکان ضروری است. همچنین، تشخیص زودهنگام و درمان سریع نقش مهمی در کاهش پیامدهای جدی این بیماری دارد. افزایش آگاهی پزشکان و والدین درباره علائم استئومیلیت می‌تواند به کاهش موارد تشخیص دیرهنگام و عوارض ناشی از آن کمک کند.