تأثیر تمرین تناوبی شدت بالا (HIIT) و مصرف آل سیستئین بر سطوح COX2 و IL-1B بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: دیابت نوع دوم با افزایش التهاب در بافت‌های مختلف، ازجمله قلب، همراه است. بررسی فاکتورهای مرتبط با افزایش التهاب ناشی از دیابت و پیامدهای ناشی از آن می‌تواند تا حدودی از طریق اعمال مداخلات درمانی غیرتهاجمی کنترل گردد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدت بالا و مصرف آل سیستئین بر سطوح COX2 و IL-1B بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دوم است. مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی با نمونه‌گیری تصادفی ساده تعداد 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در پنج گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. پس از القای دیابت به گروه‌های تجربی و کنترل دیابتی، گروه‌های مداخله تمرین و مصرف مکمل آل سیستئین به مدت هشت هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف مکمل را اجرا نمودند. جهت تعیین اختلاف بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه و از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که اجرای تمرین تناوبی شدید سبب کاهش معنادار شاخص سطوح IL-1B (001/0=p) و مصرف مکمل آل سیستئین سبب کاهش غیرمعنادار (087/0=p) و تمرین تناوبی شدید سبب افزایش غیرمعنادار (14/0=p) سطوح شاخص Cox2 نسبت به گروه کنترل دیابتی در بافت قلب موش‌های صحرایی گردید. به نظر می‌رسد تغییرات کاهشی سطوح شاخص Cox2 در گروه مکمل آل سیستئین سبب وخیم‌تر شدن شرایط التهاب دیابتی می‌گردد. بحث و نتیجه‌گیری: اجرای تمرین تناوبی شدید به مدت هشت هفته سبب تغییرات افزایش معنادار در سطوح شاخص IL-1b در بافت قلبی موش‌های صحرایی می‌گردد. همچنین مکمل‌سازی تکی و ترکیبی آل سیستئین با این نوع تمرین تغییرات مشهودی در شاخص‌های IL-1b و COX-2 ایجاد نکرد. ازجمله محدودیت اصلی در این مطالعه عدم نمونه‌برداری هم‌زمان در تمامی نمونه‌ها بود.