ارتباط بین حداکثر ضربان قلب طی پروتکل خستگی با هم‌انقباضی عضلات مچ پا در افراد دارای اضافه‌وزن در مقایسه با افراد نرمال

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: به‌ فعال‌سازی هم‌زمان عضلات موافق و مخالف حول یک مفصل هم‌انقباضی گفته می‌شود که نقشی کلیدی در پایداری و ثبات مفصل دارد این موضوع ازنظر فیزیولوژیکی و بیومکانیکی دارای اهمیت است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین حداکثر ضربان قلب طی پروتکل خستگی با هم‌انقباضی عضلات مچ پا در افراد دارای اضافه‌وزن در مقایسه با افراد نرمال است. مواد و روش‌ کار: نمونه آماری پژوهش 24 مرد و زن بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و به دو گروه افراد دارای اضافه‌وزن و افراد نرمال تقسیم شدند. فعالیت عضلات مچ پا طی عمل دویدن ثبت شد. حداکثر ضربان قلب هنگام پروتکل خستگی نیز با دستگاه پولار ثبت شد. بررسی نرمال بودن داده‌ها با آزمون شاپیرو – ویلک و ارزیابی اثر گروه، اثر خستگی و اثر تعاملی خستگی × گروه با آنالیز واریانس دوسویه با اندازه‌های تکراری ارزیابی شد. بررسی هم‌بستگی بین متغیر‌ها از ضریب هم‌بستگی پیرسون در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد، تغییرات هم‌انقباضی عمومی و جهت‌دار مچ پا در قبل و بعد خستگی در هر دو فاز دویدن دچار تغییر نشده بود و همچنین هم‌بستگی معنی‌داری بین حداکثر ضربان قلب و تغییرات هم‌انقباضی عمومی و جهت‌دار فاز یک و دو دویدن مشاهده نشد (۰۵/۰ P>). بحث و نتیجه‌گیری: این پژوهش نشان داد که حداکثر ضربان قلب طی تمرین درمانده‌ساز، هم‌انقباضی عضلات مچ پا را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد. نبود هم‌بستگی میان این دو متغیر نشان می‌دهد که ممکن است پاسخ سیستم عصبی عضلانی به خستگی، مستقل از فشارهای قلبی عروقی و وزن بدن است.