تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و محدودیت غذایی بر نورون‌های دوپامینرژیک و کاتالپسی در بافت مغزی موش‌های صحرایی مدل پارکینسون

Abstract

زمینه و هدف: ‌پارکینسون یکی از شایع‌ترین اختلالات تحلیل‌برنده‌ سیستم‌ عصبی است. بهبود کاتالپسی و نورون‌های دوپامینرژیک در مدیریت درمان بیماری پارکینسون نقش دارند. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و محدودیت غذایی بر نورون‌های دوپامینرژیک و کاتالپسی در بافت مغزی موش‌های صحرایی مدل پارکینسون بود. روش‌ها: در مطالعه‌ ‌تجربی حاضر، 40 سر موش صحرایی نر سفید نژاد ویستار با محدوده سنی 3-2 ماه به‌طور تصادفی در 5 گروه (8 موش) تخصیص یافتند. گروه‌ها شامل کنترل سالم (C)، کنترل پارکینسون (P)، پارکینسون + تمرین هوازی (P+T)، پارکینسون+ محدودیت غذایی (P+RF) و پارکینسون + تمرین هوازی + محدودیت غذایی (P+T+RF) بودند. برنامه تمرین هوازی شامل 3 ماه و هفته‌ای 5 جلسه با شدت 75-80 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بود. گروه محدودیت غذایی، حدود 11 گرم غذا در روز دریافت کردند. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد و سنجش نورون‌های دوپامینرژیک با برش مغزی و شمارش تعداد آنها با میکروسکوپ انجام شد. یافته‌ها: تعداد نورون‌های دوپامینرژیک در گروه پارکینسون + تمرین هوازی + محدودیت غذایی نسبت به گروه‌های کنترل سالم، کنترل پارکینسون، و پارکینسون+ محدودیت غذایی افزایش معنادار داشت (0/001=P). همچنین در گروه گروه پارکینسون + تمرین هوازی + محدودیت غذایی کاهش معنادار کاتالاپسی موش‌ها نسبت به گروه کنترل پارکینسون مشاهده شد (0/001=P). نتیجه‌گیری: سه‌ ماه تمرین‌ هوازی و محدودیت غذایی موجب بهبود شاخص‌های تعداد نورون‌های دوپامینرژیک و بهبود کاتالپسی ناشی از پارکینسون در موش‌ها شد. بنابراین تمرین‌ هوازی و محدودیت غذایی به عنوان یک روش پیشنهادی و مکمل‌ در درمان بیماران مبتلا به پارکینسون همراه با مداخلات دارویی قابل بررسی است که البته انجام مطالعات تکمیلی در این زمینه، ضروری است.