بررسی میزان فرسودگی شغلی و خودکارآمدی مقابله ای پرستاران شهر یزد طی پاندمی کووید 19

Abstract

مقدمه:پرستاران در خط اول مبارزه با کرونا، در معرض عوارض روانشناختی مانند اضطراب، افسردگی و فرسودگی شغلی بودند. خودکارامدی به عنوان یکی از عوامل مهم کنترل کننده فرسودگی شغلی پرستاران شناسایی شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان فرسودگی شغلی و خودکارامدی مقابله­ای پرستاران شهر یزد طی پاندمی کرونا می باشد. روش: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی پرستاران مراقب بیماران مبتلا به کرونا در شهر یزد انجام شد. با استفاده از نمونه­گیری طبقه­ای تصادفی و پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و خودکارامدی مقابله­ای چسنی داده­ها جمع­آوری گردید و با نرم افزار آماری SPSS نسخه 26 آنالیز گردید. (سطح معناداری 0۵/0>p) یافته ها:200 پرستار (نرخ پاسخدهی 4/69%) پرسشنامه­ها را تکمیل کردند. میانگین فرسودگی شغلی پرستاران 38/17± 35/44 (دامنه 99-4 ) و خفیف بود. فرسودگی شغلی پرستاران مرد در ابعاد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت به طور معناداری بالاتر از پرستاران زن بود (به ترتیب 02/0 و 01/0P= ). پرستاران با سابقه کاری بین 5 تا 10 سال خستگی هیجانی بالاتر و پرستاران پیمانی نیز فرسودگی شغلی بالاتر در مقایسه با سایر پرستاران داشتند. (سطح معناداری 05/0 P <) میانگین خودکارامدی مقابله­ای پرستاران 67/36± 56/125 (دامنه 240-26 ) و کمتر از متوسط بود. پرستاران با تحصیلات فوق لیسانس بیشتر از سبک مقابله مساله مدار استفاده می­کردند. تفاوت معناداری در سایر متغیرهای سن، جنسیت و وضعیت تاهل پرستاران در خودکارامدی مقابله­ای و ابعاد آن وجود نداشت و خودکارامدی و ابعاد آن بر حسب ویژگی­های شغلی پرستاران (سابقه خدمت، نوع استخدام و شیفت کاری) نیز نفاوت معناداری نداشت.( 05/0 P >) نتیجه گیری: در این مطالعه پرستاران فرسودگی شغلی خفیفی داشتند ولی خودکارامدی مقابله­ای آنها نزدیک متوسط بود. مطالعات بیشتر در بررسی فرسودگی شغلی پرستاران برای حفظ آمادگی آنان در مقابله با بحران­ها توصیه می­شود. مدیران پرستاری می توانند از کمک پرستاران فوق لیسانس در آموزش سبک مقابله ای مساله مدار به دیگر پرستاران استفاده کنند.