مدل‌یابی ساختاری پیش بینی سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت در نوجوانان دختر بر اساس تمایزیافتگی خود و حساسیت بین فردی با نقش واسطه‌ای حمایت اجتماعی

Abstract

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر ارایه مدل ساختاری پیش­بینی سبک زندگی ارتقاء­دهنده سلامت در نوجوانان دختر بر اساس تمایزیافتگی خود و حساسیت بین­فردی با نقش واسطه­ای حمایت اجتماعی بود. روش کار: روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی با استفاده از معادلات ساختاری بود. جامعه آماری در این پژوهش را کلیه دانش‌آموزان دختر متوسطه شهر یزد که در رشته‌های نظری در سال تحصیلی 1402-1401 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل دادند که با روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای تعداد 340 نفر از این دانش­آموزان به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای اندازه­گیری در این پژوهش سبک زندگی ارتقادهنده سلامت والکر (1987)، حمایت اجتماعی ادراک­شده زمیت و همکاران (1988)، تمایزیافتگی خود اسکورون و اسمیت (2003)، حساسیت بین‌فردی ﺑوﻳﺲ و ﭘﺎرﻛﺮ (1989) بودند. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر جهت بررسی روابط علی بین متغیرها انجام شد. یافته‌ها: نتایج برازندگی مدل پیشنهادی حاکی از برازش خوب مدل با داده­ها بود. ضرایب مستقیم مدل نشان­ داد تمایزیافتگی خود و حمایت اجتماعی ادراک شده بر سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت اثر مثبت معنادار دارند و حساسیت بین فردی بر سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت اثر منفی معنادار دارد. همچنین با ورود متغیر حمایت اجتماعی ادراک­شده به مدل به ترتیب اثر غیرمستقیم تمایزیافتگی خود و حساسیت بین­فردی بر سبک زندگی ارتقاء­دهنده سلامت 0814/0 و 0335/0- شد. نتیجه‌گیری: بنابراین نوجوانان با مشکلات تمایزیافتگی و حساسیت بین‌فردی در رابطه با دیگران و حفظ روابط صمیمی مشکل دارند و بیشتر تمایل به قطع ارتباط با دیگران دارند که در نتیجه حمایت اجتماعی کمتری از دیگران دریافت می‌کنند و عدم حمایت اجتماعی باعث بروز رفتارهای ناسازگارانه و کاهش سلامت در این نوجوانان می­شود.